Kupno i sprzedaż konia dońskiego - dla kogo taka inwestycja będzie najbardziej odpowiednia? Koń doński pochodzi z Ukrainy i jest jedną z najstarszych ras, wyhodowanych na tamtych terenach, a obecnie również jedną z najważniejszych, używanych głównie pod siodło. Cechami, które interesują osoby planujące zakup konia dońskiego, są przede wszystkim duża odporność i wytrzymałość, mocna, proporcjonalna budowa oraz długowieczność. Przedstawiciele tej rasy potrafią dobrze wykorzystywać pokarm i gromadzić zapasy, przez co radzą sobie w trudnych warunkach klimatycznych. Wytrzymują niskie, zimowe temperatury, jak i letnie okresy suszy. Dla hodowcy koni jest to z pewnością warta uwagi rasa, dlatego warto dowiedzieć się nieco więcej o jej cechach charakterystycznych i historii.
Podobne zapytania
DE
FR
FR
FR
FR
FR
FR
FR
FR
FR
FR
FR
FR
FR
DE
US
FR
US
FR
Konie dońskie należą do dosyć wysokich, w kłębie mierzą zwykle 155-160 cm. Budowę mają raczej zwartą i suchą. Sylwetkę lekko wydłużoną, ale dobrze rozwiniętą, z szerokim tułowiem, głęboką klatką piersiową, lekko ściętym zadem i nisko zawieszonym ogonem. Głowę mają za to niewielką, usadowioną na średniej długości szyi. Profil konia dońskiego jest prosty, a czoło szerokie. Informacje te mają bardzo duże znaczenie dla osób, które interesuje kupno i sprzedaż konia dońskiego. Dzięki wymienionym cechom budowy przedstawiciele tej rasy łatwo adaptują się do zmian klimatu i nieprzyjaznych warunków. Trudno jednak określić cechy konia dońskiego za typowe dla tej rasy, gdyż stanowi ona mieszaninę cech różnych innych ras.
Umaszczenie koni dońskich jest różne. Możemy spotkać się z wieloma osobnikami kasztanowatymi, o lekko złocistym odcieniu. W obrębie rasy występuje również maść gniada, siwa oraz kilka innych. Na głowie i nogach widoczne są odmiany umaszczenia.
Temperament koni dońskich jest raczej żywy i skoczny. Są popularne jako konie pod siodło, jak i w zaprzęgach. Warto również wspomnieć, że rasa nie jest jednorodna i dzieli się na różne typy: wschodni, wschodni masywny, masywny, wschodniokarabachski oraz wierzchowy.
Kupno i sprzedaż konia dońskiego ma już dosyć długą tradycję. Historia rasy jest ściśle związana z dziejami kozactwa. Jego poprzednikiem był koń karabachski. Oficjalną datą powstania rasy, podaną przez źródła, jest natomiast rok 1770, czyli utworzenie pierwszej stadniny tych koni, zlokalizowanej nad Donem. Założycielem stadniny był natomiast generał Matwiej Płatow. Wtedy też zaczęto krzyżować konie, między innymi mongolskie czy turkmeńskie z końmi arabskimi, perskimi czy tureckimi. Po skrzyżowaniu koni dońskich z ogierami pełnej krwi angielskiej, uzyskano rasę koni budionnowskich, cechujących się nieco większymi gabarytami, niż dońskie. W kolejnych latach zaczęły powstawać nowe stadniny, a wraz z rozwojem hodowli prywatnych zaczęły powstawać hodowle kozackich stanic (były to jednostki administracyjno-osiedleńcze na Rusi, utożsamiane z wsiami). Konie dońskie hodowano tylko tak zwanym chowem tabunowym, czyli bezstajennym. Zwierzęta przez cały czas przebywały więc pod gołym niebem, z wyjątkiem ciężkich miesięcy zimowych. Od XX wieku koń doński jest wychowywany w czystości rasy.
Koń doński ma szerokie zastosowanie, jednak szczególnie cenny jest jako koń wierzchowy. Wykorzystanie go w rekreacji i sporcie (nawet wyścigach konnych) wynika z jego dużej wytrzymałości, energiczności oraz możliwości osiągania bardzo dobrych wyników. Zainteresowani będą nim z pewnością właściciele gospodarstw agroturystycznych. Może tutaj konkurować z przedstawicielami ras wielkopolskiej, małopolskiej, a także kucami: szetlandzkimi. Decydując się na tę rasę trzeba jednak pamiętać, że jako duży koń będzie potrzebował więcej paszy, w porównaniu z mniejszymi osobnikami.
Innym sposobem użytkowania konia dońskiego jest rolnictwo. Ceniony jest z jednej strony za krzepę, z drugiej, łagodne usposobienie. Ze względu na wysoką odporność i zahartowanie nie wymaga przesadnej opieki. Koń doński jest także wykorzystywany jako koń zaprzęgowy oraz w celu uszlachetniania prymitywnych ras stepowych.
