Jutland jest rasą konia domowego, wywodzącą się z Danii, a jego nazwa pochodzi od Półwyspu Jutlandzkiego. Kupno i sprzedaż jutlanda są jednak popularne również w innych krajach. Ten krępy i ciężki koń zyskał sobie sympatię przede wszystkim ze względu na spokojny, opanowany temperament i chęć współpracy z człowiekiem, do którego jest przyjaźnie nastawiony. Jakie są główne zalety tej rasy, a które cechy można uznać za jej słabości?
jest zajeżdżony
jest lonżowany
łatwy w załadunku
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
Podobne zapytania
DE
DE
AT
DE
DE
DE
AT
AT
DE
DE
ES
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
Kupno i sprzedaż jutlanda - przed dokonaniem transakcji dobrze jest poznać kilka podstawowych faktów na temat cech anatomii i osobowości przedstawicieli tej rasy. Ten duński koń ma bardzo zwartą oraz muskularną budowę ciała, z krótkimi nogami, ozdobionymi obfitymi szczotkami (obecnie hodowcy starają się je wyeliminować). Wysokość koni mieści się w przedziale od 152 do 165 cm (zwykle mierzą około 157 cm), natomiast masa waha się między 650 a 800 kg. Cechy charakterystyczne rasy, to: wypukły profil, krótka i łukowata szyja, szeroka klatka piersiowa, proste łopatki oraz lekko opadający zad. Jako minus u członków tej rasy często wskazywane są słabe stawy, jednak hodowcy cały czas pracują nad ich udoskonaleniem.
Umaszczenie koni jest przeważnie kasztanowate, jednak może występować również gniade, szare, kare lub dereszowate. Często mają również białe znaczenia. Co ciekawe, jeszcze w okolicach 1900 roku większość jutlandów miała umaszczenie kare lub gniade, tymczasem dziś kolory te są w mniejszości, natomiast dominuje maść kasztanowata. Co do temperamentu, to jest on u jutlanda dosyć spokojny, choć koniom nie brakuje energii. Sympatycy rasy uważają je za przyjazne i chętne do pracy, dlatego na przestrzeni wieków używane były przede wszystkim jako konie robocze.
Kupno i sprzedaż jutlanda - co warto wiedzieć na temat dziejów tej duńskiej rasy? Jej początki nie są w pełni udokumentowane, jednak przypuszcza się, że przodkowie jutlandów byli użytkowani przez Wikingów już w IX wieku. W średniowieczu konie pochodzące z Jutlandii były eksportowane do Anglii, Francji i Niemiec. Cieszyły się sporą popularnością wśród rycerzy, którzy lubili rozgrywać na nich potyczki. W piśmiennictwie rasa jest wspomniana po raz pierwszy w wieku XII jako koń wojenny o wszechstronnych możliwościach użytkowania. W kolejnych stuleciach na kształtowanie się jutlandów znaczący wpływa miały inne rasy, głównie zaprzęgowe, w tym duńskie konie frederiksborg. W 1862 roku do Danii został także sprowadzony ogier o imieniu Oppenheim LXII, który przekazał swoje geny kolejnym pokoleniom. Pierwsza księga stadna rasy została stworzona w 1881 roku, natomiast sześć lat później powstało pierwsze stowarzyszenie hodowców. Dane zgromadzone w rejestrach ukazują, jak znacząco spadła populacja koni. O ile w roku 1950 było ich około 15000, w 2011 liczba zmniejszyła się już do 1000 osobników.
Pomimo niewielkich rozmiarów, konie jutlandzkie potrafią zadziwić pokładami siły, które się w nich kryją. Są zdolne do transportu powozów i ciężkich towarów. Chociaż jednak pierwotnie konie jutlandzkie były hodowane do użytku w gospodarstwach, niewielu przedstawicieli tej rasy pełni obecnie rolę roboczą. Dziś są głównie hodowane na pokazy koni oraz pracę na obszarach miejskich. Znane duńskie przedsiębiorstwo piwowarskie używa tej rasy do ciągnięcia platform oraz prezentuje je na różnych wystawach, promując w ten sposób browar oraz rasę. Konie pojawiają się także na wielu imprezach i zawodach. Bardziej popularny w Danii jest jednak wspomniany już koń fryderyksborski, czyli najstarsza rasa, pochodząca z tego kraju. Frederiksborg miał swój szczyt popularności w epokach renesansu i baroku, a jego eksport przyczynił się do powstania wielu barokowych ras oraz uszlachetniania innych, czego przykładem jest koń orłowski.