Kupno i sprzedaż konia berberyjskiego - przed podjęciem decyzji dobrze jest poznać kilka faktów na temat tej ciekawej rasy. Berber, bo tak brzmi skrótowa nazwa konia, pochodzi z północnej Afryki. Jest koniem niedużym, a jego wysokość w kłębie wynosi zwykle od 140 do 150 cm. Istotną zaletą Berbera jest wytrzymałość, konie te potrafią być także bardzo szybkie. Sprawdzają się zarówno z jeździe rekreacyjnej, jak i sportowej, często biorą udział w zawodach. Berber jest doceniany przez hodowców w różnych krajach europejskich, w tym Polsce. Co jeszcze warto o nim wiedzieć?
ES
pracuje z ziemi
jest wszechstronny (allrounder)
łatwy w załadunku
US
jest koniem do towarzystwa (ograniczona użytkowość)
jest zajeżdżony
jest lonżowany
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
ES
US
DE
DE
DE
Kupno i sprzedaż konia berberyjskiego to transakcje popularne, ze względu na możliwość wszechstronnego użytkowania przedstawicieli tej rasy. Berber jest bowiem koniem roboczym, jucznym, paradnym, a także zwinnym i pojętnym partnerem dla jeźdźca. Konie tej rasy użytkowane są w różnych dyscyplinach sportowych. Pod względem wyglądu berbery przypominają konie arabskie, co dotyczy na przykład wyglądu uszu. Mimo to jest kilka cech, które można uznać za typowe dla tej rasy. Należą do nich wypukły profil, stosunkowo wąska głowa, zwężająca się ku dołowi, pełne wyrazu oczy w typie orientalnym. Szyja jest dosyć muskularna, lekko wygięta, kłąb wyraźnie zaznaczony, łopatki płaskie i ustawione stromo. Osobniki tej rasy mają też tendencję do dosyć wąskiej klatki piersiowej. Zad jest opadający z nisko osadzonym ogonem. Nogi smukłe, silne i zadziwiająco wytrzymałe, zakończone wąskimi, stromymi oraz twardymi kopytami. Umaszczenie koni berberyjskich może być różne, jednak najczęściej występuje siwe, gniade, skarogniade, czasami kasztanowate.
Konie berberyjskie pochodzą z północno-zachodniego wybrzeża Afryki. Ponadto przedstawiciele rasy żyją na Saharze oraz Pustyni Nami. Ich przodkami były prawdopodobnie konie numidyjskie, a udomowili je Kartagińczycy. Pomimo wyraźnych różnic fizycznych, po imporcie do Europy były zwykle mylone z końmi arabskimi. Prawdopodobnie dlatego, że mają zbliżone rozmiary, a ich przewodnikami byli berberyjscy muzułmanie, którzy mówili po arabsku. Kupno i sprzedaż konia berberyjskiego są w dzisiejszych czasach popularne, gdyż przedstawicieli tej rasy ceni się z siłę, odporność, wytrzymałość, odwagę, inteligencję. Obecnie najczęściej można spotkać się z nimi w Maroku, Algierii i Tunezji. W Europie hodowle znajdziemy między innymi w Hiszpanii, Francji, a także Polsce. Ze względu na trudną sytuację ekonomiczną w północnej Afryce, liczba czystej krwi koni berberyjskich zmniejszyła się. W celu zachowania i promowania rasy, w 1987 roku w Algierii powstała Światowa Organizacja Konia Berberyjskiego. W 2014 roku Międzynarodowa Federacja Jeździecka uznała go natomiast za konia honorowego na Światowych Igrzyskach Jeździeckich w Normandii.
Dawniej osobniki tej rasy pełniły rolę koni bojowych u Maurów. Dziś berber jest szeroko użytkowany w jeździectwie oraz często bierze udział w zawodach. Zwykle można podziwiać go w takich konkurencjach, jak ujeżdżanie oraz rajdy długodystansowe, do których ma szczególne predyspozycje. Świetnie radzi sobie na górskich szlakach. Berbery są również końmi jucznymi, roboczymi i paradnymi. Są dosyć łatwe do utrzymania i nie wymagają wiele luksusów, ich zaletami są ponadto mądrość, szybkość uczenia się, dzielność. Jak przystało na zwierzęta pochodzące z terenów pustynnych, są odporne na skrajne temperatury i zaradne nawet w bardzo niesprzyjających warunkach. Nie boją się również hałasu. Pewne problemy może natomiast sprawiać ich wybujały temperament, przez co wymagają doświadczonych opiekunów.
Berbery, zaraz po koniach arabskich, miały prawdopodobnie największy wpływ na kształtowanie się ras koni wierzchowych. Kiedy Maurowie sprowadzili je do Hiszpanii, były krzyżowane z lokalnymi końmi, co doprowadziło do powstania rasy andaluzyjskiej, a także luzytańskiej (gorącokrwista rasa portugalska). W XVIII wieku słynny ogier berberyjski z Maroka o imieniu Gondolphin Barb (znany też jako Godolphin Arabian) przyczynił się do powstania rasy pełnej krwi angielskiej.