Konie sokólskie to rasa koni zimnokrwistych, która jednocześnie jest odmianą lokalnego, polskiego konia zimnokrwistego. Zwierzę to objęto programem ochrony zasobów genetycznych na terenie kraju z uwagi na wyjątkowe predyspozycje oraz genotyp. Ochrona zasobów ma na celu ograniczenie krycia klaczy sokólskich ogierami zimnokrwistymi pochodzącymi z importu, gdyż ich potomstwo zatraca charakterystyczne cechy dla tej rasy, który do tej pory zostały utrwalone w hodowli. Za miejsce powstanie rasy uznaje się północno-wschodnie rejony Polski, gdzie panujące warunki środowisko oraz gleby są trudniejsze niż w pozostałej części kraju. Dlatego też konie sokólskie są bardzo wytrzymałe i nie wymagają wygórowanych warunków hodowlanych. To bardzo istotna informacja, jeśli planowane jest kupno konia sokólskiego lub sprzedaż konia sokólskiego. Konie sokólskie są zwierzętami średniej wielkości, określa się je jako "swobodnie kłusujące". Znakomicie sprawdzają się przy różnego typu pracach zaprzęgowych oraz jako konie wierzchowe. Są też łagodne i przystępne, dobrze czują się w towarzystwie ludzi.
Podobne zapytania
PT
AT
HU
CH
DE
DE
DE
BE
DE
DE
NL
NL
NL
ES
NL
DE
DE
DE
US
DE
Konie sokólskie to rasa wcześnie dojrzewająca, która do tego charakteryzuje się szybkim tempem wzrostu. Nie są to również zwierzęta wybredne, dobrze chowają się nawet przy paszy niskiej jakości. Ponadto zachowują formę przez lata, dzięki czemu przez długi czas sprawdzają się nie tylko w pracy, ale także jako ogiery rozpłodowe. Z tego powodu kupno konia sokólskiego będzie znakomitym pomysłem, a sprzedaż konia sokólskiego nie powinna zająć zbyt wiele czasu. Konie sokólskie posiadają głowę o średniej wielkości i mocno umięśnioną szyję. U klaczy widoczny jest także wyraźnie zaznaczony kłąb, natomiast u ogierów umiejscowiony jest on pod grubą warstwą tłuszczu, co zaburza jego kształt. Dla tej rasy charakterystyczna jest też głęboka i szeroka klatka piersiowa, żebra ukształtowane beczkowato i dość długa kłoda. Ponadto konie sokólskie posiadają krótkie i szeroko rozstawione nogi o suchej budowie z twardymi i mocnymi kopytami, nie występują natomiast szczotki pęcinowe. Cenną informacją dla hodowców będzie też to, że rzadko występują kulawizny. Trzyletnie klacze posiadają wysokość w kłebie w przedziale od 148 cm do 162 oraz obwód klatki piersiowej około 200 cm.
Konie sokólskie wywodzą się od prymitywnych koni włościańskich, które określano "mierzynami". Miały one dość mały kaliber, lecz były przy tym nadzwyczaj silne. Wykorzystywano je głównie jako konie zaprzęgowe, znacznie rzadziej pełniły też rolę wierzchowców. Rolnicy z tamtejszych regionów poszukiwali koni silnych i efektywnych w trakcie pracy, lecz mierzyny nie do końca spełniały te wymagania. Dlatego też rozpoczęto prace hodowlane, które miały na celu zwiększenie gabarytów ciała zwierzęcia oraz zwiększenie jego zdolności do pracy. Aby tego dokonać, miejscowe klacze były kryte ogierami zimnokrwistymi takich ras jak Ardeny czy suffolk. W czasie wojny populacja koni sokólskich znacząco ucierpiała, dlatego konieczne stała się odbudowa tej rasy. Największe hodowle działały w rejonie białostockim, np. w Suwałkach, Mońkach, Sokółce i Augustowie. W ten sposób powstały zimnokrwiste konie sokólskie o charakterystycznych cechach fizycznych oraz szerokim zastosowaniu.
Sposób użytkowania konia sokólskiego zmieniał się na przestrzeni lat. Jest to zwierzę typu pospieszno-roboczego, początkowo wykorzystywany był przede wszystkim do pracy w zaprzęgu oraz do lekkich prac polowych i transportowych, co wynikało z naturalnych predyspozycji tej rasy. W ostatnich latach konie jednak rzadziej użytkowane są w tych celach, w związku z czym konie sokólskie spotyka się w szkółkach jeździeckich lub na różnego typu wystawach. Poza tym konie sokólskie wykorzystywane są też jako zwierzęta rozpłodowe. Jak zatem widać, rasę tę można dość wszechstronnie użytkować, co z pewnością korzystnie wpłynie zarówno na kupno konia sokólskiego, jak i sprzedaż konia sokólskiego.