Kupno i sprzedaż kuca gotlandzkiego - kto może być zainteresowany tego rodzaju transakcją? Kuc gotlandzki to stara, szwedzka rasa, pochodząca z największej wyspy Bałtyku - Gotlandii. Gotland jest pełnym krzepy, muskularnym kucem, a jego wysokość w kłębie wynosi od 115 do 130 cm (zwykle jednak mieści się w przedziale 123-126 cm). Jego umaszczenie bywa różne, choć obecnie najwięcej osobników ma maść karą, kasztanowatą lub gniadą, jednak spotykane są także osobniki o innych umaszczeniach. Kuce z pewnością sprawdzają się w szkółkach jeździeckich, gdzie mogą liczyć na szczególną sympatię najmłodszych. Co jeszcze warto wiedzieć na temat tej rasy?
Podobne zapytania
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
AT
AT
FR
Kuc gotlandzki jest najczęściej spotykaną rasą kuców w Szwecji. Niegdyś osobniki rozprzestrzenione były po różnych częściach kraju, współcześnie żyją półdziko na terenach lasów Lojsta. Kucyki mają tam wydzieloną powierzchnię 2,6 kilometrów kwadratowych, gdzie mogą bytować bez większych zakłóceń. Zwierzęta te są także hodowane w celach handlowych. Ze względu na liczne zalety kupno i sprzedaż kuca gotlandzkiego ma miejsce nie tylko w Szwecji, ale także poza granicami tego kraju. Niegdyś handlowano kucami w celach roboczych, na przykład wykorzystywano je w kopalniach, dziś użytkowane są głównie w pracy z ludźmi. Gotland charakteryzuje się lekką i wąską budową ciała. Ma miękki i długi grzbiet z nisko osadzonym ogonem. Jego kopyta są twarde i solidne. Kocyk cechuje się też siłą, wytrzymałością, jest bystry, raczej łatwy we współpracy i przyjazny dla otoczenia.
Choć sympatycy tej rasy twierdzą, że kuce gotlandzkie pochodzą od Tarpanów (czyli dzikich koni, dziś już wymarłych), które dawniej zamieszkiwały leśne obszary Europy, w tym Szwecji), taki scenariusz jest raczej mało prawdopodobny. Badania wskazują raczej na efekt krzyżowania udomowionych ogierów z rdzennymi klaczami. Bliskim krewnym tej rasy był koń Öland z sąsiedniej wyspy o tej samej nazwie, który jednak wyginął na początku XX wieku. O kucu gotlandzkim mówi się także, że jest wschodnią formą konia fiordzkiego (fiordinga), pochodzącego z Norwegii. W XIX wieku kuce były często spotykane na terenie Gotlandii, jednak wraz z rozwojem gospodarki agrarnej ich populacja zaczęła spadać. Mniej więcej w tamtym czasie kucyki zaczęto też eksportować do innych części kontynentu europejskiego, w tym do Wielkiej Brytanii i Belgii. Źródła podają, że do 1870 roku sprzedawano już około 200 sztuk rocznie. Aby chronić populację kuców, Szwedzi zdecydowali się objąć je ochroną i zadbać, aby miały odpowiednie warunki w lasach Lojsta. Obecnie są hodowane nie tylko w Szwecji, ale także Danii, Finlandii, Norwegii oraz Ameryce Północnej.
Użytkowanie kuców gotlandzkich na przestrzeni lat było dosyć wszechstronne. Dziś jednak znajdują się pod ochroną, dlatego nie wykorzystuje się ich w celach roboczych. Sprawdzają się natomiast w jeździectwie, zwłaszcza jako konie dla dzieci lub dorosłych o niskim wzroście. Chociaż niezbyt dobrze galopują, sprawnie poruszają się stępem i kłusem, są także dobrymi skoczkami i mogą brać udział w skokach przez przeszkody. Kuce gotlandzkie można także spotkać na innych rodzajach zawodów jeździeckich. Istotną zaletą tej rasy jest szybkość uczenia się, która sprawia, że kuce dają się łatwo wyszkolić. Gotland czasami jest porównywany do konia huculskiego lub konika polskiego. Zarówno te, jak i inne rasy kuców, mają wiele cech wspólnych z końmi dziko żyjącymi. Są dosyć energiczne, żywotne, a w pracy bardzo wydajne. Lubiane przez dzieci i młodzież w szkółkach jeździeckich, wykorzystywane są także w hipoterapii, czyli terapii z udziałem koni, stosowanej między przede wszystkim w rehabilitacji osób niepełnosprawnych.
