Kupno konia Menorquin - o czym trzeba wiedzieć przed podjęciem decyzji? Jakie są najbardziej istotne cechy charakterystyczne dla przedstawicieli tej rasy? Co wiemy o jej pochodzeniu i historii? Dla miłośników koni wszystkie te fakty mają spore znaczenie, bo każda rasa jest wyjątkowa. Gdy więc ktoś oferuje sprzedaż konia Menorquin, dobrze jest zrobić szczegółowe rozeznanie. Tym bardziej, że rasa zasługuje na uwagę.
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
Ogłoszenia na pierwszej stronie
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
ES
Kupno konia Menorquin - opisując tę rasę, oczywiście najlepiej jest zacząć od wymienienia cech zewnętrzych oraz temperamentu. Jednocześnie trzeba pamiętać, że Menorquin, koń rasy minorskiej, a także (rzadziej) koń kataloński to trzy alternatywne nazwy, z którymi można spotkać się w opisach rasy oraz ofertach kupna i sprzedaży. Co należy wiedzieć na temat cech wyglądu osobników? Menorquin to koń, który może występować jedynie w umaszczeniu karym. Każda inna maść wyklucza możliwość rejestracji, jednak dopuszczalne są niewielkie znaczenie w białym kolorze. Jego wysokość w kłębie zwykle mierzy 160 cm. Minimalny wzrost u ogierów jest określony jako 154 cm, natomiast u klaczy - 151 cm. Profil jest lekko wypukły, oczy okrągłe i pełne życia, ciało oraz kończyny dosyć długie. Rozwinięta muskulatura zapewnia siłę i gibkość ruchów. Miłośnicy rasy podkreślają, że jej członkowie cechują się bardzo harmonijną budową oraz prezentują się bardzo szlachetnie i elegancko.
Gdy w grę wchodzi sprzedaż konia Menorqin, zwykle klienci zainteresowani się również temperamentem zwierzęcia. Otóż w tym przypadku można spodziewać się wielu walorów. Konie te są pełne energii, pojętne oraz przyjaźnie nastawione do ludzi. Dobrze współpracują z jeźdźcem.
Kupno konia Menorquin - dla kogoś, kto planuje zainwestować w nowego konia, ważne są nie tylko cechy wyglądu. Znajomość dziejów rasy sprawia, że łatwiej jest docenić jej wyjątkowość. Menorquin pochodzi z Minorki, czyli drugiej co do wielkości wyspy archipelagu Balearów. Stąd zresztą wzięła się nazwa konia. W latach 903-1287 Minorka znajdowała się pod dominacją mauretańską i to prawdopodobnie na ten okres przypada początek rasy Menorquin. Jedni badacze łączą ja z końmi arabskimi, inni wskazują raczej na konie berberyjskie. Według niektórych przekazów konie sprowadził na wyspę z Europy kontynentalnej Jakub I Zdobywca, król Aragonii i hrabia Barcelony, noszący także tytuły króla Walencji oraz Majorki. Według rządu Balearów Menorquin należy do grupy wschodniej rodzimych koni iberyjskich, która obejmowała także konia katalońskiego, dziś już wymarłego, jednak można spotkać się z używaniem tej nazwy w odniesieniu do Menorquina. Konie te uznano natomiast oficjalnie za rasę dopiero w roku 1989. Rok wcześniej powstało również stowarzyszenie, które wzięło pod opiekę konie oraz zajęło się rejestracją osobników. Niestety, rasa znajduje się na liście zagrożonych wyginięciem. Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) również wskazuje Menorquina jako rasę zagrożoną. Dlatego sprzedaż konia Menorquin to obecnie rzadkość, zwłaszcza poza Hiszpanią.
Na przestrzeni lat, pomimo potencjału roboczego, konie te nie były zatrudniane do pracy, gdyż na Balearach tradycyjnie wykorzystywane są osły. Głównie dlatego udało się zachować ich zwinność oraz smukłą sylwetkę.
W kontekście rasy często można spotkać się z określeniem "doma menorquina". Jest to tradycyjny styl jazdy konnej, praktykowany na wyspie Minorka i ściśle związany z rasą Menorquin. Konie wymagają zwykle około 3-4 lat treningu, aby opanować go w wymaganym stopniu. Tak przeszkolone konie są podziwiane na tradycyjnych festynach, w trakcie których organizowane są pokazy jazdy. Tradycja festynów sięga XVI stulecia i łączy w sobie elementy rytuałów chrześcijańskich, pogańskich i mauretańskich. Oprócz tego Menorquiny pełnią rolę uniwersalnych koni wierzchowych, które świetnie nadają się do jazdy rekreacyjnej.