Kupno konia Mingrelian - jakie są główne cechy oraz możliwości użytkowania tej rasy? Mingrelian nie należy do koni popularnych, gdyż jego wykorzystanie w jeździectwie jest niewielkie i pełni rolę konia jucznego. Jest to natomiast rasa stara, która ma już swoją historię. Gdy pojawia się oferta sprzedaży konia Mingrelian warto również wiedzieć, że występują alternatywne nazwy dla tej rasy. Możemy więc spotkać się z nazewnictwem Megrel/ Megrel Horse lub Megrelakaya.
Podobne zapytania
PL
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
HU
NL
DE
NL
DE
DE
DE
HU
Kupno konia Mingrelian - osobie chętnej do zakupu może być trudno znaleźć informacje na temat tej rasy, bo czasami mówi się o niej jako rasie "zapomnianej". Są to konie niewielkich rozmiarów, najmniejsze ze wszystkich koni kaukaskich. Głowa u przedstawicieli tej rasy jest dosyć duża, z prostym profilem, oczy natomiast są stosunkowo małe. Szyja krótka i krępa, grzbiet prosty, zaś nogi długie i silne. Kopyta dobrze uformowane i twarde. Gdy oferowana jest sprzedaż konia Mingrelian, ważne jest także umaszczenie. W obrębie tej rasy zwykle występuje maść kara, siwa lub gniada. Konie te wykazują się siłą i wytrzymałością.
Kupno konia Mingrelian - ile wiadomo na temat dziejów tej rasy? Ze względu na niewielką popularność w naszym regionie, źródła są bardzo zdawkowe. Koń Megrel pochodzi z Gruzji, dokładniej z krainy nazywanej w starożytności Kolchidą. Jego nazwa wzięła się od regionu Megrelia (lub Mingrelia), zamieszkanego przez ludność gruzińską, posługującą się językiem megrelskim, który stanowi gruziński dialekt, a a według niektórych jest odrębnym językiem. Prawdopodobnie Megrel jest najstarszą rasą koni kaukaskich, wywodzącą się od starożytnej rasy Kolchida. Region w którym obie rasy miały początek, słynie z produkowania wysokiej jakości koniny, a tradycja ta sięga XII wieku. Część tamtejszych koni była więc przeznaczona na produkcję mięsa. Czy sprzedaż konia Mingrelian poza Gruzją jest popularna? Z pewnością są bardziej znane rasy, natomiast wiadomo, że hodowcy podejmowali próby stworzenia rasy większej, której można by przekazać niektóre cechy Megrela: jego hardość, odporność, wytrzymałość, łatwość adaptacji. Plany krzyżowania nie przyniosły jednak spodziewanych sukcesów, gdyż cechy Mangreliana są bardzo dominujące.
Mingrelian niestety nie wykazuje potencjału do wszechstronnego wykorzystania. Obecnie określa się go przede wszystkim jako konia jucznego, czyli użytkowanego do noszenia ładunków. Taki koń powinien cechować się raczej spokojnym usposobieniem, chęcią współpracy i przede wszystkim cechami fizycznymi: siłą, mocną budową ciała, mocnymi nogami i kopytami. Podobnie, jak inne konie, pochodzące z terenów Kaukazu, musi dobrze radzić sobie na trudnym terenie.
Kaukaz jest przepiękną krainą, z której wywodzą się ciekawe, mniej lub bardziej znane rasy koni. Zapewne o wielu z nich słyszeli jedynie miłośnicy tematu. Przykładem słynnej kaukaskiej rasy jest koń kabardyński. Rasa również bardzo stara, która powstała w wyniku krzyżowania ras koni stepowych i szlachetnych z rasami mongolskimi. Obecnie konie kabardyńskie mają szerokie wykorzystanie w biegach długodystansowych, na co pozwala im niezwykła wytrzymałość.
Mniej znanym przykładem jest niewielkich rozmiarów, gorącokrwisty koń karabachski, hodowany na kaukazie od niemal 2 tysięcy lat. Jego cechą charakterystyczną jest sierść o złotym połysku. Pełni rolę wierzchowca i konia wyścigowego, jednak pomimo licznych walorów, nie zdobył popularności w Europie Zachodniej.
Koń Karachai (lub Karachay) jest natomiast rasą dużo młodszą, dla której pierwsza księga stadna została założona w 1935 roku. Często porównuje się ją do konia kabardyjskiego, choć występują różnice w budowie. Konie te również użytkowane są jako wierzchowce, a także w celach transportowych i turystycznych.
