Kupno i sprzedaż noriker (konia noryckiego) cieszą się dużą popularnością, bo to stara rasa, cechująca się siłą, zwinnością i odpornością. Jej alternatywne nazwy brzmią: pinzgauer, oberlander lub południowoniemiecki koń zimnokrwisty. Konie noryckie są dosyć duże, a tym, co może wzbudzać zainteresowanie przedstawicielami tej rasy, jest często oryginalne umaszczenie. Warto wiedzieć, że obecnie wyodrębnionych jest kilka linii norikerów: vulkan, nero, diamant, schaunitz oraz elmar. O czym warto wiedzieć przed zakupem norikera?
DE
AT
DE
AT
AT
DE
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
AT
AT
DE
DE
AT
DE
DE
DE
DE
DE
DE
AT
AT
AT
AT
AT
DE
DE
DE
DE
Kupno i sprzedaż noriker - każdy, zainteresowany tą rasą powinien dowiedzieć się o jej podstawowych cechach oraz możliwościach użytkowania koni. Noriker jest umiarkowanie ciężkim koniem górskim o niskim środku ciężkości, pewnym kroku i świetnym wyczuciu równowagi. Konie tej rasy są raczej średniej wielkości. Wysokość w kłębie wynosi zwykle od 158 do 163 cm. Głowa jest sucha i typowa dla koni zaprzęgowych. Szyja mocna i umięśniona, łopatki długie i prawidłowo ustawione, klatka piersiowa szeroka i głęboka, zad mocno umięśniony. Nogi natomiast są dosyć krótkie, prawidłowo ustawione, ze zdrowymi stawami i frędzlami w dolnej części. Co do umaszczenia, konie noryckie są bardzo zróżnicowane. Do często występujących maści należą: kasztanowata, gniada, kara, dereszowata, karodereszowata, ciekawie wyglądają osobniki z umaszczeniem "leopardzim", czyli pokryte plamami. Nie występuje natomiast umaszczenie siwe. Ze względu na dużą siłę i wytrzymałość przedstawicieli rasy, są to przede wszystkim konie robocze.
Kupno i sprzedaż noriker - co trzeba wiedzieć o historii tej rasy? Otóż jest ona dosyć stara i ukształtowała się z różnych ciężkich ras koni, które sprowadzili Rzymianie około 2000 lat temu do prowincji Noricum, położonej na południe od Dunaju, stąd nazwa koni. Prowincja ta obejmowała tereny, które dziś wchodzą w skład Syrii, Karyntii i Austrii. W tamtym czasie silne i odporne konie były użytkowane głównie do pracy w rolnictwie. Dobrze radziły sobie z przystosowaniem do pracy w ostrym, górskim klimacie. W XVI wieku konie uszlachetniono domieszką krwi andaluzyjskiej oraz neapolitańskiej. Skutkiem był nie tylko lepszy wygląd koni, ale i większa zwinność. W kolejnych stuleciach rasę ponownie mieszano z innymi, aby konie mogły nabrać lżejszych ruchów.
Szczyt popularności rasy przypadł na lata międzywojenne. W tamtym czasie nastąpił również znaczący wzrost ich populacji. Po zakończeniu drugiej wojny światowej doszło natomiast do postępu mechanizacji i konie zaczęły tracić na znaczeniu. Nie dotyczyło to jednak biedniejszych, górzystych regionów, których mieszkańcy nie mogli sobie pozwolić na maszyny i wciąż korzystali z siły koni. Tak było mniej więcej do roku 1968 - wówczas populacja, licząca około 35 tysięcy osobników, zaczęła stopniowo spadać i wkrótce sytuację uznano wręcz za kryzysową. W 1985 roku zarejestrowanych było już poniżej 7 tysięcy przedstawicieli tej rasy. Obecnie na austriackich terenach wiejskich żyje ich około 10 tysięcy, jednak są hodowane również we Włoszech.
Rasa odegrała ważną rolę w transporcie towarów przez Alpy, przewożąc sól, złoto oraz żelazo celtyckie z Salzburga do Włoch, natomiast w drodze powrotnej przenosząc wino i cenne przyprawy. Dzięki temu opracowano potężnego, głęboko osadzonego i niezawodnego konia pociągowego, który doskonale przystosował się do alpejskiego terenu. Wykorzystanie koni noriker w rolnictwie rozpoczęło jednak się nieco później. Dziś konie te są określane jako mniejsze konie zaprzęgowe i ich podstawowe użytkowanie dotyczy rolnictwa, przede wszystkim w górskich terenach południowej Europy. Podobnie, jak w przypadku innych koni zaprzęgowych, znaczenie tej rasy nie jest aż tak duże, jak dawniej. Do ras zbliżonych cechami do norikera należą między innymi: halfinger, fiording, highland czy rosyjska rasa wiatka.
