Kupno i sprzedaż Paso Peruano - dla kogo ta południowoamerykańska rasa będzie odpowiednia i jakie są jej najbardziej istotne cechy? Paso Peruano to inaczej koń peruwiański. Rasa pochodzi z północnych regionów Peru, jednak ma europejskie korzenie. Wysokość osobników sięga do 155 cm w kłębie. Paso Peruano to doskonały koń wierzchowy, a jego specjalnością jest poruszanie się tzw. inochodem, który nazywano "paso", stąd wzięła się nazwa tej ciekawej rasy.
DE
DE
Podobne zapytania
CH
DE
DE
DE
DE
PL
DE
DK
DK
US
DK
DE
SI
SI
SI
SI
SI
SI
Paso Peruano łączy w sobie 75% krwi konia berberyjskiego i 25% krwi konia andaluzyjskiego, przez co można w nim znaleźć pewne cechy obu ras. Wysokość w kłębie waha się od 142 do 155 cm. Proporcje ciała konia są bardzo szczególne, co przekłada się na sposób poruszania się. Jego nogi są dosyć krótkie, ale dobrze zbudowane, z perfekcyjnymi pęcinami. Charakteryzuje się także głęboką klatką piersiową, mocnymi łopatkami i krągłym, umięśnionym zadem. Stawy Pasu Peruano są elastyczne, a kopyta twarde. Bujna grzywa i ogon mogą się falować. Osoby, które interesuje kupno i sprzedaż Paso Peruano, często zwracają uwagę także na umaszczenie. W obrębie rasy można napotkać osobniki różnych maści, wśród często występujących są gniada, kasztanowata, kara, izabelowata i inne. Koń peruwiański porusza się lekko i płynnie, bez większego problemu pokonuje długie dystansy.
Kupno i sprzedaż Paso Peruano - przed dokonaniem transakcji dobrze jest dowiedzieć się kilku faktów, dotyczących pochodzenia rasy, co pozwala lepiej zrozumieć jego osobowość. Konie Palfrey o charakterystycznym, łagodnym chodzie żyły już w średniowieczu i to one były przodkami Paso. Krew konia berberyjskiego wpłynęła na siłę rasy, konia andaluzyjskiego - na styl i akcję. Za kolebkę typowego konia peruwiańskiego uchodzi natomiast miasto Trujillo. Konie przybyły do Ameryki Południowej podczas podboju hiszpańskiego, a przywiózł je w 1952 roku Francisco Pizarro. Dawniej wykorzystywano je głównie do transportu i hodowli. Na północy Peru, gdzie znajdowały się plantacje cukru i bawełny, plantatorzy musieli przemierzać bardzo duże odległości. Na południu kraju, gdzie znajdują się tereny pustynne, osady były umiejscowione daleko od siebie. W obu przypadkach potrzebne były więc silne i wytrzymałe konie, które mogły gładko przewozić jeźdźców, będąc jednocześnie łatwymi do kontrolowania. Tym właśnie kierowali się peruwiańscy hodowcy, tworząc Paso Peruano. Na początku XX wieku wykorzystanie koni jednak spadło, co miało związek z budową dróg i częstszym użytkowaniem samochodów. W drugiej połowie wieku wzrosło zainteresowanie rasą wśród hodowców z Ameryki Północnej i Środkowej, wówczas wiele koni zostało wyeksportowanych z kraju. Obecnie rasa ta jest chroniona przez rząd peruwiański na mocy dekretu z 1992 roku, jest także uznana za dziedzictwo kulturowe narodu.
Mimo, iż osobniki wchodzące w skład tej rasy nie są najlepsze w galopie, mają opinię doskonałych koni wierzchowych. Paso Peruano może bowiem pokonywać znaczne odległości inochodem, nie męcząc ani siebie, ani jeźdźca. Indochód polega na unoszeniu jednocześnie obu nóg po danej stronie ciała. Podobnie, jak w kłusie, słychać więc dwa takty. Niektóre konie, jak koń peruwiański lub Paso Fino (rasy te są czasami błędnie ze sobą mylone), potrafią poruszać się tym chodem naturalnie i niezależnie od prędkości. Podobną zdolność posiada również kuc islandzki. Co ciekawe, tego rodzaju chodem dwutaktowym potrafią poruszać się nie tylko konie, ale również wielbłądy i żyrafy.
Paso Peruano bywa uczestnikiem parad i pokazów, dobrze sprawdza się również w jazdach wytrzymałościowych. Jest idealnym koniem dla osób, które lubią jeździć konno dla przyjemności, gdyż zapewnia komfort i wygodę.