W planie jest kupno Schweres Warmblut? A może przedmiot zainteresowania to sprzedaż Schweres Warmblut? W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Schweres Warmblut nie jest konkretną rasą, a raczej typem konia czy też grupą ras, które wywodzą się przede wszystkim z terenów Europy kontynentalnej. W zakres Schweres Warmblut wpisują się m.in. takie rasy, jak Ostfriesen, Alt-Oldenburger, Groningen i wiele innych koni pochodzących z terenów dzisiejszego Śląska, Saksonii i Turyngii oraz Bawarii. Wszystko to sprawia, że w zasadzie niemożliwe jest ustalenie jednej linii rodowodowej czy kanonu wyglądu Schweres Warmblut, o czym warto pamiętać mając na uwadze zawarcie transakcji kupna lub sprzedaży. Oprócz tego, w odróżnieniu do wielu np. koni sportowych, w przypadku Schweres Warmblut prowadzone są zamknięte lub częściowo zamknięte księgi stadne. Ocena danego zwierzęcia pod kątem estetyki czy walorów użytkowych jest prowadzona według bardzo szczegółowych, wewnętrznych standardów.
Jak już wspomniano, z uwagi na dość dużą różnorodność gatunkową w tej grupie ras, zasadniczo niemożliwe jest wskazanie konkretnych cech wyglądu dla całego typu. Bezwzględnie należy mieć to na uwadze planując kupno Schweres Warmblut lub sprzedaż Schweres Warmblut. Zazwyczaj przedstawiciele Schweres Warmblut to zwierzęta bardzo silne, szybkie i wytrzymałe, które doskonale sprawdzają się w ciężkich pracach czy szeroko rozumianym jeździectwie. Ponadto cechują się przyjaznym i ciekawskim temperamentem, a do tego są odważne.
Wszystkie konie o rodowodzie europejskich z czasów średniowiecza można podzielić na kilka głównych kategorii, zależnie od przyjętych kryteriów. Wraz z pojawieniem się broni palnej, ciężkie wierzchowce stały się mniej praktyczne, zamiast nich większą popularnością cieszyły się natomiast nieco szybsze i wytrzymalsze konie hodowlane. Za umowny początek Schweres Warmblut uważa się XVII lub XVIII wiek, kiedy to szlachta niemiecka szczególnie ceniła sobie konie hiszpańskie. Były one krzyżowane z rodzimymi klaczami, tym samym dając fundament do Schweres Warmblut znanych dziś. W ten sposób powstały m.in. konie fryzyjskie, wschodniofryzyjskie czy oldenburskie. I to właśnie Oldenburgi są najsłynniejszymi spośród wszystkich Schweres Warmblut. Obecnie są one bardzo zbliżone do koni wschodniofryzyjskich, co wynika z bardzo częstego ich mieszania. Wyróżnia się też dwa rodzaje: Oldenburgi nowego typu to mniejsze osobniki, które sprawdzają się np. w celach sportowych, Oldenburgi starego typu to natomiast większe konie przystosowane do ciężkiej pracy. To bardzo istotna informacja, jeżeli rozważane jest kupno Schweres Warmblut lub sprzedaż Schweres Warmblut.
Zorganizowana hodowla koni rozpoczęła się w Oldenburgu za czasów hrabiego Antona Günthera (1603-1667), który sprowadził popularne ogiery z Hiszpanii, Włoch, Turcji i Polski. Później wprowadzono także konie Cleveland Bays, co zaowocowało solidną, dobroduszną bazą klaczy, z której pochodził Karossier. Następnie wykupiono je przez stadniny państwowe w innych regionach Niemiec, a także wysłano do Austrii, Węgier, Polski, Francji, Danii i Holandii. Wojna i pojawienie się w XX wieku traktora z napędem konnym zwiększyło zapotrzebowanie na cięższe konie, które dostarczały Oldenburg i Fryzja Wschodnia. W latach 60. takie konie były już przestarzałe, a ich hodowcy musieli się przystosować. Z tych koni narodził się nowoczesny Oldenburg, a liczebność starego typu pomału zaczęła się zmniejszać. Mimo to, dzięki wytężonej pracy hodowców europejskich, konie starego typu istnieją do dziś.
Zależnie od podtypu oraz predyspozycji danej linii, Schweres Warmblut wykorzystywane są w rozmaitych celach. Konie z tej grupy rasowej mogą być stosowane w jeździectwie, nierzadko biorą też udział w różnego rodzaju zawodach sportowych, większe osobniki natomiast doskonale odnajdują się w ciężkiej pracy. Schweres Warmblut to także bardzo pojętne konie, które wykonują polecenia swojego właściciela, dlatego też można je spotkać nawet podczas rozmaitych parad i innych wydarzeń. Planując kupno Schweres Warmblut z pewnością należy wziąć pod uwagę jego późniejsze wykorzystanie, aby podjąć najlepszą decyzję dla posiadanej stadniny.