Working Equitation jest stosunkowo młodą dyscypliną jeździecką. Jest ona wszechstronna i łączy w sobie wszystkie sposoby wykorzystania jazdy konnej do pracy. Ma ona też na celu promowanie tradycyjnego styly jazdy, stroju oraz sprzętu jeździeckiego. Można uznać że sport ten ma wspólne korzenie z jazdą western, ponieważ oba te style wywodzą się z wykorzystywania koni do pracy z bydłem. W 1996 roku Working Equitation została uznana jako sport wyczynowy. W tym samym roku we Włoszech odbyły się też pierwsze mistrzostwa Europy w tej dziedzinie. Obecnie najwięcej klubów i stowarzyszeń funkcjonuje w Europie i Ameryce Południowej, ale jest uznawana za sport również w Ameryce Północnej, Australii i Nowej Zelandii.
W tym sporcie niezmierne ważne jest zgranie konia i jeźdźca, mają oni bowiem za zadanie manewrowanie między przeszkodami i wykonywanie zadań, rywalizując z innymi parami. Zasady konkursów różnią się pomiędzy poszczególnymi krajami, każdy ma swój własny regulamin. Zależnie od poziomu zaawansowania i związanej z nim klasy zawodów, uczestnicy mogą używać do prowadzenia konia obu rąk, natomiast na najbardziej zaawansowanym poziomie dopuszczalne jest używanie tylko jednej ręki.
DE
AT
PT
ES
DE
ES
DE
DE
DE
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
BE
AT
DE
PT
DE
PT
DE
DE
DE
DE
DE
ES
ES
ES
DE
BE
DE
DE
ES
DE
Cechy konia, który sprawdzi się w Working Equitation, to przede wszystkim szybkość, zwrotność, opanowanie i posłuszeństwo. W różnych krajach powstały przez lata wyspecjalizowane rasy do tej dyscypliny. Na przykład w Portugalii używa się koni rasy Lusitano. W hiszpańskim odpowiedniku Working Equitation, Doma Vaquera, chętnie korzysta się z koni andaluzyjskich oraz ich krzyżówek z końmi gorącokrwistymi, tak zwanymi Crusados. Francuscy Gardians używają najczęściej rasy Camargue, natomiast w Niemczech ze względu na dobre wyniki w pracy na popularności zyskują konie Pura Raza Española. Mają one wysoko osadzoną szyję i dobrze umięśniony zad, dzięki czemu bardzo dobrze się zbierają.
Zawody składają się z trzech lub czterech części, które następują po sobie w ściśle określonej kolejności. Na pierwszy ogień idzie ujeżdżenie, gdzie jeździec i koń mają wykonać w określonej kolejności zadane figury. Różni się ono jednak od klasycznego ujeżdżenia, ponieważ zawodnicy prowadzą konia jedną ręką oraz nie wykonuje się takich figur jak piaff i pasaż. Ważne natomiast są lotne zmiany nogi oraz zmiany tempa w galopie.
Następną częścią jest próba zręczności. Para jeździecka ma za zadanie pokonać kilkanaście przeszkód. Nie są to jednak przeszkody takie jak w zawodach skokowych, a raczej takie, które można napotkać w terenie, jak na przykład bramy, slalomy, mosty, zagrody. Podobnie jak w przypadku części ujeżdżeniowej, oceniany jest styl, czyli precyzja wykoniania zadań, nie zaś szybkość.
Potem następuje test szybkości. Ta część jest najbardziej widowiskowa, ponieważ zawodnicy muszą pokonać ten sam tor przeszkód co w próbie zręczności, tym razem jednak nie chodzi o styl, ale o szybkość. Precyzja wykoniania manewrów nie jest w ogóle brana pod uwagę, należy przebrnąć przez wszystkie przeszkody jak najszybciej i tylko czas jest oceniany. Ewentualne punkty karne można zaliczyć za naruszenie przeszkody.
Ostatnią częścią, coraz rzadziej już spotykaną, jest test pracy z bydłem. Występuje on jedynie w zawodach międzynarodowych i jest rozgrywany drużynowo. Drużyna składa się z 4 zawodników. Celem tej konkurencji jest zagonienie przez jednego z jeźdźców wybranej ze stada krowy do zagrody. Pozostałych 3 uczestników ma za zadanie zablokować stado, tak żeby tylko ta jedna krowa trafiła do zagrody. Organem, który nadzoruje Working Equitation jako dyscyplinę jest Światowe Stowarzyszenie Working Equitation (WAWE), które ma swoją siedzibę w Portugalii. Jest to organizacja zrzeszająca wszystkie stowarzyszenia w tej dziedzinie i organizująca różnego rodzaju zawody, między innymi Mistrzostwa Europy oraz Mistrzostwa Świata.