Ogiery - Aegidienberger
Sprzedaż konia Aegidienberger - kto będzie zainteresowany kupnem przedstawiciela tej niemieckiej rasy, pochodzącej z terenów Nadrenii? Aegidienberger to niewielkich rozmiarów koń wierzchowy. Jedną z jego charakterystycznych cech jest naturalna umiejętność poruszania się chodem zwanym tölt. Konie te zostały wyhodowane w Aegidienberg i po raz pierwszy uznane za rasę w 1994 roku. Kupno konia Aegidienberger - oto kilka cech typowych dla rasy, które warto poznać.
Wykorzystanie i charakterystyka konia Aegidienberger
Sprzedaż konia Aegidienberger - kiedy pojawia się na rynku interesująca oferta, trzeba zacząć od zapoznania się z podstawowymi cechami anatomii oraz osobowości tych zwierząt. Aegidienberger nie jest koniem wysokim, ma raczej średnie gabaryty. Jego wysokość w kłębie zwykle mieści się w przedziale od 140 do 150 cm. To czyni go dobrym wierzchowcem dla początkujących lub okazjonalnych jeźdźców, których większy koń może onieśmielać. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby dosiadały go również osoby bardziej doświadczone, którym zapewni komfortową przejażdżkę nawet po trudnym i wymagającym terenie.
Aegidienberger ma krótką, muskularną i wyprostowaną szyję, na której dumnie nosi głowę, ozdobioną niezwykle gęstą i atrakcyjną grzywą. Również ogon u koni tej rasy jest gęsty i wysoko osadzony.
Osoby, które interesuje kupno konia Aegidienberger, są jednak z pewnością zaintrygowane rasą ze względu na umiejętność poruszania się töltem. Jest to szybki czterotaktowy chód, który polega na stawianiu przez konia nóg w określonej kolejności: najpierw przednia prawa, następnie tylna prawa, potem przednia lewa i tylna lewa. Przez cały czas co najmniej jedna znajduje się na ziemi. Ten sposób chodu jest bardzo wygodny dla osoby dosiadającej konia, lecz trzeba mieć świadomość, że długie dystansy pokonywane töltem bardzo męczą zwierzę.
Pochodzenie i historia konia Aegidienberger
Kupno konia Aegidienberger - co warto wiedzieć na temat dziejów tej rasy? Otóż została ona wyhodowana w stadninie w Aegidienbergu, niedaleko Kolonii, stąd zresztą wzięła się jej nazwa. Celem hodowli było stworzenie dobrej jakości konia wierzchowego, który poradziłby sobie na trudnym terenie oraz podczas zmiennych warunków pogodowych. Po raz pierwszy krzyżowaniem zajęli się Walter Feldmann oraz jego syn Walter Junior. Konia uzyskano poprzez krzyżowanie konia islandzkiego, którego cenioną zaletą jest między innymi potulne i łagodne usposobienie, z Paso Peruano, czyli peruwiańską rasą, której jedną z zalet są swobodne chody i pokonywanie dużych odległości bez męczenia siebie i jeźdźca. Współcześnie Aegidienberger łączy w sobie 62.5% krwi konia islandzkiego oraz 37,5% Paso Peruano. Za oficjalny początek rasy uznaje się rok 1994.
Oprócz tego, że Aegidienberger musi mieć określone cechy budowy, bardzo ważna dla hodowców jest selekcja pod względem temperamentu. Jeżeli koń przejawia zachowania agresywne lub wręcz przeciwnie, jest flegmatyczny i zamknięty na współpracę, wówczas jest eliminowany z hodowli. Obecnie sprzedaż konia konia Aegidienberger ma miejsce nie tylko w Niemczech, ale okazjonalnie również innych krajach. Mimo to populacja koni tej rasy jest niewielka i od jej początków nie przekroczyła 100 osobników w tym samym czasie.
Użytkowanie konia Aegidienberger
Aegidienberger to koń stricte wierzchowy, który należy do ulubionych ras niemieckich, użytkowanych w jeździe rekreacyjnej. Jeźdźcy cenią go za zgodny i skłonny do współpracy temperament oraz przyjazne nastawienie do ludzi. Trzeba jednak wiedzieć, że Aegidienberger potrafi też wykazać się odwagą, siłą oraz wytrzymałością. Konie te mają również wyrazistą osobowość i twardy charakter.
Aegidienberger często porównywany jest do konia islandzkiego, którego krew płynie w jego żyłach. Co warto wiedzieć o tej rasie? Koń islandzki, ze względu na mały rozmiar, czasami nazywany jest kucem. Charakteryzuje się imponującą wytrzymałością i odpornością. Kuce islandzkie są znane z długowieczności oraz niskiej podatności na choroby. Są także bardzo uzdolnione pod względem chodów, gdyż potrafią sprawnie poruszać się stępem, kłusem, galopem, töltem oraz inochodem.