Ogiery - Belgijski wierzchowy

Pochodzenie i historia belgijskiego konia wierzchowego

Sprzedaż belgijskiego konia wierzchowego - taka oferta niektórych może zaskakiwać, bo przecież na hasło "koń belgijski" miłośnicy koni w pierwszej kolejności zapewne wskażą brabanta, czyli zimnokrwistego, masywnego, obdarzonego imponującą siłą konia, który stanowi jednocześnie najstarszą belgijską rasę. Aż do lat 50-tych hodowcom belgijskim nie można było hodować lżejszych ras, przeznaczonych pod siodło. W końcu jednak zaczęto sprowadzać do Belgii coraz więcej koni z innych krajów Europy, które posłużyły do prowadzenia selektywnej hodowli, nastawionej na uzyskanie określonych cech konia sportowego. Import koni był konieczny, ponieważ Belgowie nie posiadali na miejscu własnych, lekkich odmian. Pierwszy pokaz gorącokrwistych ogierów odbył się w Belgii nielegalnie, w roku 1953. Na szczęście z biegiem czasu belgijskie wierzchowce otrzymały lepsze warunki hodowli, dzięki czemu rasę można było dalej udoskonalać. Dziś kupno belgijskiego konia wierzchowego nie stanowi problemu, a umiejętności zwierząt są doceniane także poza ojczyzną.

Belgijski koń wierzchowy w jeździectwie

Płynne chody, gibkie ruchy, uzdolnienia skokowe - to z pewnością walory, doceniane przez jeźdźców, dosiadających belgijskie konie wierzchowe. Konie te wyhodowano w myślą o zawodach sportowych, a upragnione cechy kształtowano przez kilka dekad. W hodowli wykorzystywane więc były najznakomitsze konie belgijskiej kawalerii, a także ciężkie i wytrzymałe konie, użytkowane do pracy w rolnictwie. Do ich uszlachetnienia wykorzystano konie pełnej krwi angielskiej oraz kilka innych, europejskich ras gorącokrwistych, cieszących się uznaniem, między innymi z Francji czy Niemiec. Mimo, iż rasa jest jeszcze młoda, jej przedstawiciele mają na koncie sukcesy w turniejach.

W jakich dyscyplinach najlepiej sprawdzając się belgijskie wierzchowce? Przede wszystkim są stworzone do skakania przez przeszkody. Można również spotkać się z nimi na WKKW, czyli Wszechstronnych Konkursach Konia Wierzchowego, które łączą trzy próby: ujeżdżania, skoków przez przeszkody oraz próbę terenową. Podobno predyspozycję do tej wymagającej dyscypliny olimpijskiej odziedziczyły po koniach francuskich, których używano w hodowli. W samym ujeżdżaniu, czyli dresażu, również radzą sobie bardzo dobrze, a wiele sukcesów zapewne jeszcze przed nimi.