Kupno Classic Pony - jakie są cechy charakterystyczne tej rasy oraz możliwości użytkowania kuców? Niemiecki kuc klasyczny to typowy wierzchowiec, przeznaczony głównie dla dzieci. Niestety, choć ma sporo zalet, jest rasą dosyć rzadką i jeszcze kilkanaście lat temu jej status został określony jako "zagrożony", dlatego obecnie hodowcy dokładają starań, aby nie dać o niej zapomnieć. Jeśli więc pojawia się osoba oferująca sprzedaż Classic Pony, mamy do czynienia z rzadką okazją. Oto kilka informacji na temat kuców, które warto znać.
jest wszechstronny (allrounder)
Krycie naturalne
dostępny paszport
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
Podobne zapytania
DE
FR
DE
DE
FR
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
Kupno Classic Pony - jak zwykle warto zacząć od omówienia najważniejszych cech wyglądu kuca. Osobniki tej rasy są niewielkie i mierzą do 112 cm w kłębie. Nie oznacza to jednak, że nie zwracają uwagi wyglądem, bo mają opinię atrakcyjnych i ładnie zbudowanych. Gdy oferowana jest sprzedaż Classic Pony, warto również zwrócić uwagę na kolorystykę. Chociaż właściwie wszystkie rodzaje umaszczenia są dopuszczalne, to najczęściej spotykane są tradycyjne niemieckie osobniki o umaszczeniu kasztanowatym z jaśniejszą (lnianą lub srebrną) grzywą i ogonem. Miłośnicy klasycznych kuców niemieckich podkreślają ich "słodkie", cierpliwe i przyjazne usposobienie, które czyni je wymarzonym towarzystwem dla dzieci, rozpoczynających przygodę z jeździectwem.
Kiedy oferowana jest sprzedaż Classic Pony, warto dowiedzieć się nieco więcej na temat dziejów tej rasy. Określenie "klasyczny" może sugerować, że historia kuców sięga wieków wstecz, jednak stanowią one rasę bardzo młodą. Od około 1965 roku niemieccy hodowcy rozpoczęli selektywną hodowlę tradycyjnego kuca szetlandzkiego z wyższym oraz bardziej wysportowanym amerykańskim kucem szetlandzkim. Celem, który im przyświecał, było stworzenie kuca, który po pierwsze będzie elegancko się prezentował, po drugie, będzie sprawdzał się jako wszechstronny kuc wierzchowy. Do Niemiec sprowadzono więc utytułowanego amerykańskiego ogiera o imieniu Jiggs oraz kilka klaczy, które pomogły w realizacji planu. W latach 90-tych hodowcy niemieckiego kuca klasycznego ubiegali się o uwzględnienie go w rejestrach księgi stadnej kuca szetlandzkiego, jednak spotkali się z odmową, gdyż stowarzyszenie sprawujące pieczę nad księgą nie chciało dopuścić kuców, w których żyłach płynie amerykańska krew. Wkrótce więc powstało oddzielne stowarzyszenie i niemiecki kuc klasyczny został oficjalnie uznany jako odrębna rasa. Było to w roku 2001, czyli bardzo niedawno. Hodowla i sprzedaż nie stały się jednak zbyt popularne. W 2007 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) określiła nawet status rasy jako "zagrożony". Na szczęście dla kuców miały one dobrą opieką i 10 lat później było już zarejestrowanych 58 ogierów oraz 337 klaczy hodowlanych, dzięki czemu przyszłość rasy stała się bardziej optymistyczna i została usunięta z zagrożonej listy.
Niemiecki kuc klasyczny to odpowiedni kuc do jazdy rekreacyjnej dla dzieci, dlatego może być użytkowany w szkółkach jeździeckich, jednak sprawdza się także w zawodach sportowych. Jest pojętny i chętny do współpracy z człowiekiem.
Kuc szetlandzki jest jedną z bardziej znanych ras kuców i jednocześnie jedną z najmniejszych, co wynika z naturalnego procesu skarłowacenia. Wysokość osobników w kłębie wynosi do 107 cm. Co ciekawe, od początku istnienia rasy cechy kuców zostały niemal niezmienione. Pod koniec XIX wieku kuce szetlandzkie eksportowano do USA. Wkrótce zaczęto je hodować pod kątem pożądanych cech, jak zresztą w przypadku wielu innych ras. Hodowcy pragnęli uzyskać dobrego kuca wierzchowego dla dzieci, który cechowałby się większym rozmiarem i lepszymi umiejętnościami sportowymi. Krzyżowano więc je z kucami hackney, końmi arabskimi, a także z mniejszymi folblutami - tak właście powstał amerykański kuc szetlandzki.