Konie achał-tekińskie to niezwykle szlachetna i szanowana rana koni gorącokrwistych, które wywodzą się z Turkmenistanu. Czasami można spotkać się z innym zapisem ich nazwy, która pochodzi od tamtejszego plemienia koczowniczego, jak np. konie achał tekińskie lub konie achałtekińskie. Gatunek ten należy do przedstawicieli prehistorycznego typu I. Kupno konia achał-tekińskiego to świetny sposób na dodanie swojej stadninie renomy, natomiast sprzedaż konia achał-tekińskiego pozwala na szybki i duży zarobek.
Podobne zapytania
DE
DE
FR
ES
DE
ES
FR
DE
ES
ES
DE
DE
DE
DE
DE
DE
ES
DE
AT
DE
O estetyce i budowie ciała konia achał-tekińskiego panują sprzeczne opinie - wynika to z faktu, iż odbiega on od ogólnie przyjętych standardów szkoły zachodniej. To niezwykle ważna informacja, jeśli planowane jest kupno konia achał-tekińskiego lub sprzedaż konia achał-tekińskiego. Przedstawiciele tej rasy zazwyczaj mają prostą, długą i raczej prostą sylwetkę, którą czasem przyrównuje się do harta. Głowa o prostym profilu osadzona jest na szczupłej i muskularnej szyi, natomiast ramiona pochylają się ku przodowi, co umożliwia miękki chód. Łopatki umiarkowanej długości, czasem o stromym ustawieniu, klatka piersiowa również szczupła, lecz umięśniona. Konie achał-tekińskie posiadają również pochylony i ścięty zad oraz długie, smukłe i bardzo wytrzymałe kończyny z twardymi kopytami. Z uwagi na swoją budowę, konie achał-tekińskie mają tendencję do postawy szablastej.
Wysokość w kłębie waha się od około 145 cm do 160 cm, jako przeciętny wzrost uznaje się natomiast 157 cm. Ponadto konie achał-tekińskie najczęściej występują w umaszczeniu kasztanowatym oraz gniadym z domieszką miedzianego, złocistego lub metalicznego połysku. Oprócz tego spotykane są osobniki bułane, kare, siwe i izabelowate.
Przed kupnem koni achał-tekińskich lub sprzedażą koni achał-tekińskich warto choć odrobinę poznać ich wielowiekowe pochodzenie. Mogą one poszczycić się bardzo długą historią, gatunek pochodzi bowiem od prastarej rasy koni turkmeńskich, będąc jednocześnie ich bezpośrednimi potomkami. Szacuje się, że istnieją od co najmniej 500 roku p.n.e., od wieków były hodowane na terenach dzisiejszego Turkmenistanu w Azji Środkowej. Przez setki lat rasa ta była wykorzystywana do pracy i podczas wojen, a także na ówczesnych wyścigach. Ciekawostką jest, że konie achał-tekińskie wpłynęły w znaczący sposób na wykształcenie rasy arabskiej oraz koni pełnej krwi angielskiej. Z powodu licznych wojen w regionie, liczebność koni achał-tekińskich drastycznie zmalała, populację odbudowano za panowania Timura Chromego. Najsłynniejszym przedstawicielem rasy jest ogier Byerley Turk z linii Munighi, który dał początek jednej z hodowli koni pełnej krwi angielskiej.
Bliskimi krewnymi koni achał-tekińskich są konie kabardyńskie i jomudzkie. Gatunek do Europy Środkowej dotarł w XVIII wieku, gdzie hodowlę rozpoczęto m.in. na terenie dzisiejszego Obwodu Kaliningradzkiego. W 1912 roku w okolicach Aszchabadu założono stadninę, a oficjalną księgę stadną rasy, a przed kolejne 2 dekady uszlachetniano konie achał-tekińskie końmi pełnej krwi. W 1938 roku otwarto program czystej hodowli, a w 1955 roku założono Międzynarodowe Towarzystwo Hodowli Koni Acheł-Tekińskich.
Do najważniejszych cech koni achał-tekińskich należy inteligencja, chęć do pracy, siła, wytrzymałość oraz odporność zarówno na upały, jak i bardzo niskie temperatury. Niezwykle sprawnie wypełniają polecenia swojego właściciela, są także szybkie i godne zaufania, dość łatwo uczą się nowych chodów. Wszystko to sprawia, że rasę tę wykorzystuje się bardzo często do wyścigów oraz rajdów długodystansowych. Często konie achał-tekińskie można też spotkać w zawodach WKKW czy konkursach skoków, a także ujeżdżenia i powożenia.
Oprócz tego wykorzystuje się je do krzyżowania z innymi rasami, aby dodać w ten sposób wyższej prędkości wyścigowej. Na przestrzeni lat konie achał-tekińskie wielokrotnie udowadniały swoje wyjątkowe cechy, m.in. pokonując trasę aż 4128 kilometrów z Aszchabadu w Turkmenistanie do Moskwy w 1935 roku. Jednym z odcinków rajdu była kilkusetkilometrowa trasa przez pustynię, gdzie zwierzęta przez kilka dni nie spożywały wody. Łącznie ukończenie tego dystansu zajęło im zaledwie 84 dni.