Kupno i sprzedaż konia belgijskiego - zainteresowanie tą rasą na świecie jest stosunkowo wysokie, ze względu na ogromną siłę, idącą w parze z wyjątkowo łagodnym i przyjaznym usposobieniem. Koń belgijski (inaczej koń brabancki lub brabant) to najstarsza, zimnokrwista rasa konia domowego, wyhodowana w Belgii, dokładniej w Brabancji i Flandrii. Kupujący poszukują tej rasy do celów roboczych, rekreacyjnych, a także poprawy hodowli różnych ras ciężkich. Ich wysokość waha się między 162 a 175 cm, a umaszczenie bywa różne, z przewagą dereszowatych. Historia hodowli koni belgijskich w Polsce sięga czasów przedwojennych i do dziś wykorzystuje się ich zalety.
Podobne zapytania
DE
DE
US
HU
DE
FR
ES
BE
DE
BE
ES
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
Konie zimnokrwiste to zwierzęta potężne, silne, a zarazem powolne i spokojne. Na przestrzeni lat wykorzystywano je do pracy na roli, w leśnictwie oraz do zaprzęgów. Współcześnie konie zimnokrwiste sprawdzają się w małych, ekologicznych gospodarstwach rolnych. Jako zwierzęta bardzo przyjazne, stosowane są w jeździectwie amatorskim, agroturystyce lub hipoterapii. Kupna i sprzedaż konia belgijskiego interesuje więc głównie osoby działające na tych obszarach.
Koń belgijski jest zwierzęciem bardzo ciężkim i może ważyć od 750 do 1200 kg. Jego umaszczenie najczęściej jest dereszowate, rzadziej kasztanowate, gniade, kare lub siwe. Do charakterystycznych cech tej rasy należą gruba i umięśniona szyja, niewielka głowa z prostym lub garbonosym profilem, niski oraz słabo zaznaczony kłąb. Podobnie, jak u innych koni zimnokrwistych, zad jest silny i rozłupany. Nogi brabanta są dosyć krótkie, mocne, z charakterystycznymi, gęstymi szczotkami pęcinowymi. Duże i płaskie kopyta pozwalają poruszać się nawet po trudnym, podmokłym terenie.
Mówiąc o kupnie i sprzedaży konia belgijskiego warto wspomnieć o jego ciekawej historii. Koń belgijski pochodzi prawdopodobnie od konia leśnego lub dyluwialnego. W średniowieczu przypisano brabantom rolę bojowych rumaków i wykorzystywano w walkach rycerskich. Z czasami próbowano zmniejszyć ich gabaryty, poprzez krzyżowanie z mniejszymi, miejscowymi końmi. Próby te nie były jednak zbyt udane. Krew koni belgijskich posłużyła także do tworzenia innych ras, takich jak Suffolk Punch, Shire, Clydesdale. Belga udało się natomiast znacząco zmienić w XIX wieku, wówczas został pogrubiony i zyskał na masie. Stworzono wtedy też trzy główne linie hodowlane, oparte na koniach Orange I, Bayard i Jean I. Przez jakiś czas linie te traktowane były nawet jako odmienne rasy, nazwane: Gros de la Dendre (po Orange I, konie te są zwykle gniade), Gris du Hainaut (po koniu Bayard - ich umaszczenie może być siwe, bułane, kasztanowate, cisawe) i Colosses de la Mehaique (po Jean I, znane z wyjątkowej siły). Wszystkie te rasy miały istotne znaczenie dla udoskonalania innych koni roboczych. Z czasem jednak zrezygnowano z takiego podziału i dziś znów wszystkie odmiany są traktowane jako jedna: koń belgijski.
Mówiąc o historii brabanta warto podkreślić, że Belgowie dołożyli wszelkich starań, aby zachować czystość jego krwi, a najlepsi hodowcy byli hojnie nagradzani przez rząd. Aby rasa nie została skalana, do Belgii nie importowano nawet żadnych zewnętrznych ras. Kupno i sprzedaż koń belgijskiego zyskiwały natomiast na popularności był w Europie, w tym Rosji, Francji, Niemczech, Włoszech, następnie również w Ameryce Północnej. Obecnie to w Stanach Zjednoczonych notowany jest największy rozkwit hodowli konia brabanckiego.
Mało problematyczny w utrzymaniu, za to silny, wytrzymały i chętnie współpracujący koń belgijski ma obecnie szerokie zastosowanie zwłaszcza jako koń w gospodarstwach ekologicznych. Podobnie zresztą jak inne konie zimnokrwiste: Shire, Perszeron oraz koń ardeński. Kupnem zainteresowani są zwłaszcza właściciele gospodarstw niewielkich, rodzinnych lub działających okazjonalnie. W przeciwieństwie do maszyn koń nie produkuje spalin, pozwala zaoszczędzić na paliwie oraz stanowi źródło ekologicznego nawozu. Również w Polsce można spotkać się z brebantami, których hodowlę wznowiono pod koniec ubiegłego stulecia. Jako zwierzęta bardzo sympatyczne sprawdzają się także w rekreacji. Pomimo masywnej budowy cieszą się opinią koni pełnych uroku i łagodności.