Kuce szetlandzkie to rasa koni zaliczanych do kuców, która pochodzi z Szetlandów - wysp najbardziej wysuniętych na północ od wybrzeży Wielkiej Brytanii. To także najmniejszy i jeden z najstarszych rodzajów kuców, co może mieć ogromne znaczenie dla podjęcia decyzji, jaką jest kupno kucy szetlandzkich lub sprzedaż kucy szetlandzkich. Są znane również ze swojej wytrzymałości, łagodności oraz niskiego wzrostu, który to jest wynikiem naturalnego karłowacenia.
jest uznany
jest wszechstronny (allrounder)
Krycie naturalne
DE
jest uznany
ukończył próbę dzielności ogierów
Krycie naturalne
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
DE
NL
FR
Podobne zapytania
FR
DE
ES
ES
ES
DE
DE
DE
DE
DE
DE
ES
DE
AT
DE
DE
Na wstępie należy podkreślić, że występują dwie odmiany kucy szetlandzkich, które różnią się między sobą wysokością w kłębie. Pierwsza z nich osiąga maksymalnie 107 cm, podczas gdy druga nie więcej niż 86 cm, dlatego też określa się ją jako miniaturową. Może mieć to wpływ na to, jak kosztowne będzie kupno kucy szetlandzkich i jak dochodowa będzie sprzedaż kucy szetlandzkich. Wszystkie zwierzęta tej rasy mają krępą i mocną budowę tułowia osadzonego na silnych i krótkich kończynach. Charakterystyczne jest też szerokie czoło oraz małe, również szeroko rozstawione uszy. Istotną cechą adaptacyjną do trudnych warunków życia na Szetlandach są duże chrapy, które ogrzewają powietrze docierające do płuc. Nadzwyczaj estetycznie prezentują się kopyta ozdobione szczotkami, są one też niezwykle twarde i odporne na uszkodzenia. Kuce szetlandzkie najczęściej występują w karym umaszczeniu, rzadziej spotkać może też maści: gniadą, myszatą i kasztanowatą. Należy jednak pamiętać, że zupełnie niedopuszczalna jest maść tarantowata. Eksperci doceniają również długie, gęste i proste włosy grzywy i ogona. Kuce szetlandzie zimą podwajają swoje owłosienie.
Temperament kucy szetlandzkich bywa przedmiotem sporów, nie ulega jednak wątpliwości, że zwierzęta te są bardzo samodzielne i niezależne. Mimo to przy odpowiednim treningu oraz właścicielu znakomicie sprawdzają się w szeroko rozumianej rekreacji. Ponadto kuce są cierpliwe, spokojne i niezwykle inteligentne, należy jednak podchodzić do nich z troską, gdyż przy niewłaściwym traktowaniu szybko nabierają złych nawyków i stają się krnąbrne.
Co dość rzadkie w przypadku większości hodowanych obecnie gatunków, pochodzenie kuców szetlandzkich jest niemal nieznane. Najstarsze ślady bytności rasy pochodzą z około 500 roku p.n.e. właśnie z Wysp Szetlandzkich. Rasa prawie w ogóle nie była krzyżowana, w związku z czym aż do dziś występuje właściwie niezmieniona. Wyjątkiem może być krótki okres mieszania z kucami norweskimi w okolicy X wieku n.e. Księga stadna kucy szetlandzkich została założona w 1890 roku w Wielkiej Brytanii, od tamtej pory bardzo rygorystycznie pilnuje się czystości tej rasy. Warto dodać, że kuce szetlandzkie miały swój udział w powstaniu takich odmian jak szetlandy amerykańskie oraz miniaturowa wersja falabella.
Na przestrzeni wieków kuce szetlandzkie wykorzystywane były w różnorodnych celach. Z uwagi na ich siłę i wytrzymałość, dawniej na Szetlandach użytkowane były przy pracach polowych, transporcie towarów, węgla kamiennego i torfu. W XIX wieku znakomicie radziły sobie również w kopalniach i innych trudnodostępnych miejscach, do czego predysponował ich niewielki wzrost. Dziś natomiast znacznie częściej można je spotkać w szeroko rozumianej rekreacji. Kuce szetlandzkie znajdują się w małych zaprzęgach, ich wytrzymałość pozwala im na pokonanie nawet 30 kilometrów w ciągu zaledwie kilku godzin. Ponadto obecnie kuce szetlandzkie pracują w cyrkach, przy czym pomaga im wrodzona inteligencja i pojętność. Uniwersalność użytkowania rasy dopełniają wszelkiego rodzaju imprezy, wydarzenia, pokazy i zawody, kuce szetlandzkie często można spotkać nawet w ogrodach zoologicznych i agroturystykach, gdzie stanowią świetną atrakcję dla najmłodszych. Do pracy z dziećmi, wliczając w to hipoterapię, predysponują je pozytywne cechy charakteru, małe rozmiary oraz przyjazny wygląd. Biorąc pod uwagę kupno kuca szetlandzkiego świetną wiadomością będzie ich wytrzymałość oraz odporność na surowe warunki hodowli i klimatu, dzięki czemu są też tanie w utrzymaniu. Świetnie znoszą mroźne i śnieżne zimy, nie mają też wygórowanych wymagań żywieniowych.