Polo uchodzi za dyscyplinę elitarną, jest też sportem bardzo kosztownym, a to z uwagi przede wszystkim na wyposażenie, czyli same konie. Z powodu konieczności zmian rumaków w trakcie gry, potrzebna jest ich większa liczba dla każdej drużyny – na każdego zawodnika może przypadać nawet 6 koni, z których każdy kosztuje niemałe pieniądze, są to bowiem konie doskonale wyszkolone, a jak wiadomo, samo wytrenowanie wymaga ogromnych nakładów czasu i finansów.
Przepisy nie mówią o wymaganych wymiarach konia, preferowane są jednak osobniki raczej nieduże – stąd często nazywa się je kucami polo, ale ma to związek bardziej z ich zwrotnością i ruchliwością niż wzrostem. Te cechy są też ważniejsze niż szybkość, ponieważ gwarantują lepsze wykonywanie ciasnych manewrów na boisku. Zakupem koni do gry w polo zainteresowani są zarówno profesjonalni gracze, jak i amatorzy. Historia Polo sięga czasów jeszcze przed Chrystusem i wywodzi się ze starożytnej Persji. Do średniowiecza w Polo grano już w całej Azji, a w XIX wieku gra przywędrowała do Europy wraz z brytyjską armią, która poznała ją stacjonując w Indiach. Obecnie sport ten jest popularny w całej Europie, Stanach Zjednoczonych, a także w Ameryce Południowej, szczególnie w Argentynie. Dziś też dyscyplina ta nie jest zarezerwowana wyłącznie dla elity, polo prawdopodobnie nigdy nie było bardziej dostępne niż obecnie.
nadaje się do hipoterapii
nadaje się dla początkujących
jest zajeżdżony
DE
nadaje się dla początkujących
jest zajeżdżony
jest lonżowany
AR
nadaje się dla początkujących
jest zajeżdżony
jest lonżowany
AR
nadaje się dla początkujących
jest zajeżdżony
jest lonżowany
AR
nadaje się do hipoterapii
nadaje się dla początkujących
jest zajeżdżony
AR
nadaje się dla początkujących
jest zajeżdżony
jest lonżowany
AR
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
AR
AR
AR
AR
AR
DE
CH
CH
CH
Podobne zapytania
DE
DE
HU
DE
DE
DE
DE
Preferowany wiek konia do gry w Polo to między 6 a 15 lat, kiedy zwierzę jest już dojrzałe i zrównoważone, ale też wytrzymałe, czyli krótko mówiąc – w kwiecie wieku. Koniom strzyżone są grzywy oraz na czas gry zaplatane ogony, co ma zapobiec przypadkowemu zaplątaniu się włosia o ręce lub młotek. Zarówno jeździec jak i koń noszą ochraniacze na kolanach oraz kaski. Te elementy ochronne przeważnie są w barwach danej drużyny, dzięki czemu łatwiej rozróżnić zawodników. Przeciętna wysokość kucyków do gry w polo mieści się granicach od 152 cm do 163 cm w kłębie. W XIX wieku w dyscyplinie tej występowały jednak kuce mniejsze o około kilkanaście centymetrów. Dobry kuc do polo powinien być solidny, wytrwały i odpowiednio wyszkolony, a także odważny. Wszystkie te cechy niezmiernie przydają się podczas rozgrywki, tym bardziej, że jeździec prowadzi zwierzę za pomocą tylko jednej ręki. Z tego względu waga szkolenia konia lub kuca jest jeszcze większa, podobnie jak i porozumienie na linii koń-jeździec.
W niektórych krajach, głownie w Ameryce Południowej hoduje się specjalne rasy przeznaczone do gry w polo, jednak większość koni szlachetnej półkrwi nadaje się do tego sportu po odpowiednim wyszkoleniu. Argentyńska rasa Polo Pony powstała poprzez skrzyżowanie koni pełnej krwi angielskiej z południowoamerykańskimi gorącokrwistymi Criollo, co w efekcie dało osobniki dobrze przystosowane do tego wymagającego sportu. Istnieje też Niemiecki Koń Polo, który od 2000 roku został uznany za odrębną rasę. W Stanach Zjednoczonych coraz większą popularność w tym sporcie zyskuje rasa Quarter Horse.
Polo jest grą zespołową. W rozgrywce biorą udział dwie drużyny, składające się z 4 zawodników, a raczej par zawodników – jeźdźca i konia. Celem gry jest wbicie piłki o średnicy 10 cm do bramki przeciwnika. Bramka ma wymiary 7,2 m szerokości na 3 m wysokości. Do manewrowania piłką służy tzw. mallet - drewniany młotek na długim kiju. Boisko do Polo jest trawiaste i ma zwyczajowo 275 m długości i 180 m szerokości, choć istnieje jeszcze wersja tej gry na mniejszym boisku, o wymiarach 100 m na 50 m i jest to wtedy „arena polo”. Naturalnie zmniejsza się wtedy też liczbę zawodników – do 3 na drużynę. Mecz rozgrywany jest w rundach trwających po 7,5 min – tzw. chukkers (po polsku czakers). Może ich być od 4 do 8, a pomiędzy nimi są 3-minutowe przerwy. W związku z tym, że jest to sport bardzo wyczerpujący dla konia, regulamin przewiduje, że jeden koń może brać udział tylko w dwóch chukkers w ramach jednej gry, przy czym nie mogą one następować po sobie. Przerwy między rundami są wykorzystywane zawsze na zmianę konia.
