Wykorzystanie i charakterystyka konia Przewalskiego
Kupno konia Przewalskiego to bez wątpienia świetna inwestycja, natomiast sprzedaż konia Przewalskiego zwykle nie zajmuje wiele czasu, z uwagi na ogromne zainteresowanie potencjalnych kupców. Gatunek ten nie jest wykorzystywany do pracy, najczęściej spotykany jest w ogrodach zoologicznych. Należy jednak pamiętać, że nawet udomowiony koń Przewalskiego może wykazywać zachowania typowe dla dzikiego konia, wliczając w to nawet agresywne usposobienie do ludzi.
Koń Przewalskiego jest stosunkowo niewielki – ma około 180-230 cm długości oraz 125-145 cm wysokości w kłębie, zwykle waży także około 200-300 kg. To zwierzę zwarte z dużą głową i mysimy uszami. Jak na konia ma krótkie nogi, ponadto charakteryzuje się krótką, szczeciniastą grzywą bez grzywki, która jest charakterystyczna dla kucy. Do tego posiada gęstą sierść o różnym umaszczeniu. Znakiem rozpoznawczym konia Przewalskiego jest ciemna pręga grzbietowa oraz ledwo widoczne pręgi na łopatkach.
Pochodzenie i historia konia Przewalskiego
Szacuje się, że obecnie żyje około 1500-2000 koni Przewalskiego, w związku z czym kupno przedstawiciela tego gatunku na wymiar wręcz prestiżowy. Dlatego również sprzedaż konia Przewalskiego może być niezwykle dochodowa dla każdego hodowcy. Koń Przewalskiego swoją nazwę zawdzięcza Nikołajowi Przewalskiemu, który już w 1879 roku zgromadził materiały badawcze pozwalające na precyzyjne opisanie gatunku w 2 lata później.
Zwierzę zamieszkiwało większą część Azji oraz całą Europę, prawdopodobnie to jego wizerunek widoczny jest na prehistorycznych malowidłach naściennych na starym kontynencie. W XX wieku liczebność konia Przewalskiego znacząco zmalała, a ostatni osobnik żyjący na wolności widziany był w 1969 roku w Mongolii. W latach dziewięćdziesiątych rozpoczęto prace mające na celu przywrócenie dziko żyjącej populacji. Zdaniem niektórych ekspertów, koń Przewalskiego może być najbliższym krewnym wymarłych tarpanów.
Użyteczność konia Przewalskiego
Koń Przewalskiego znany jest ze swojej dzikiej natury, która może przejawiać się nawet u oswojonych osobników. Dlatego też tego gatunku nie wykorzystuje się do pracy lub jako zwierzęcia jucznego, ponadto nigdy nie został przystosowany i oswojony do jazdy. Zdecydowana większość obecnie żyjących koni Przewalskiego znajduje się w ogrodach zoologicznych oraz specjalnie do tego celu utworzonych rezerwatach na terenach m.in. Chin, Mongolii, Ukrainy i Kanady.
Tryb życia koni Przewalskiego
Konie Przewalskiego żyją zwykle w niewielkich grupach rodzinnych, które skłądają się z dorosłego ogiera, 1-3 klaczy oraz ich potomstwa. Młode osiągają dojrzałość w wieku około 2-3 lat, wtedy to samice dołączają do innych stad, a samce do „grup kawalerskich”, z czasem jednak próbują stworzyć własną grupę. Czasem małe grupy rodzinne łączą się też w większe stada. Konie Przewalskiego często utrzymują ze sobą kontakt wzrokowy i porozumiewają się na różnorodne sposoby – np. za pomocą sygnałów wzrokowych, dotykowych czy zapachowych. Każde zachowanie ma swoje znaczenie i również stanowi określony sposób komunikacji. Walka o dominację w stadzie często bywa brutalna i niebezpieczna, nierzadko prowadzi do uszkodzeń, a nawet niepełnosprawności zwierzęcia.
Choć uważa się, że rolę dominującą w stadzie pełni ogier, w rzeczywistości przewodnikiem grupy jest klacz – zwykle najstarsza. Jej zadaniem jest dbanie o bezpieczeństwo, ma także pierwszeństwo podczas pojenia i w czasie wypasania. Samce natomiast znajdują się na obrzeżu stada, gdzie odstaszają inne osobniki. Konie Przewalskiego żywią się przede wszystkim trawą i roślinnością stepową.
