Koń szuka jeźdźca
Sprzedaż kuca walijskiego sekcji B - gdy pojawia się na rynku ciekawa oferta, dobrze jest zapoznać się bliżej z tą rasą, bardzo cenioną zwłaszcza przez najmłodszych jeźdźców. Obecnie ze wszystkich sekcji, wchodzących w skład grupy kuców i cobów walijskich, to właśnie ta cieszy się największą popularnością. Kupno kuca walijskiego sekcji B interesuje przede wszystkim osoby poszukujące kuca wierzchowego dla dzieci i młodzieży. Nie tylko ma miły dla oka wygląd ale również przyjazne i chętne do współpracy usposobienie. Co jeszcze warto wiedzieć na temat tych kuców?
Wykorzystanie i charakterystyka kuca walijskiego sekcji B
Kupno kuca walijskiego sekcji B - czym charakteryzują się przedstawiciele tej grupy? Zacznijmy od tego, że określenie "kuc walijski" nie dotyczy jednej rasy o ściśle określonych cechach. Odnosi się bowiem do całej grupy kuców oraz cobów (są to brytyjskie konie używane do celów zaprzęgowych), które dla ułatwienia dzieli się na sekcje. W obrębie każdej z nich możemy wyróżnić nieco inne cechy wyglądu, inaczej też użytkowane są zwierzęta. Niektóre właściwości są jednak wspólne u wszystkich członków grupy. Kiedy oferowana jest sprzedaż kuca walijskiego sekcji B, trzeba wiedzieć, że jest to typowy wierzchowiec dla najmłodszych jeźdźców, choć dawniej wykorzystywano go w pasterstwie. Jego wysokość w kłębie sięga do 137 cm, dolny limit wzrostu właściwie nie istnieje. Podobnie, jak u innych kuców walijskich, głowa jest mała z dużymi oczami, ramiona pochyłe, grzbiet krótki. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, a zad mocny, z wysoko osadzonym ogonem. Przednie kończyny proste. Co do umaszczenia, to może być zróżnicowane, z wyjątkiem srokatego i tarantowatego. Potencjalni nabywcy kuca zwykle są zainteresowani także cechami osobowości. Tu trzeba zaznaczyć, że kuce te są cenione za temperament, który jest żywy i dzielny. Zwierzęta te są także inteligentne i dobrze współpracują z ludźmi.
Pochodzenie i historia kucja walijskiego sekcji B
Kupno kuca walijskiego sekcji B - jakie są dzieje tej brytyjskiej rasy? Według źródeł historycznych kuce zamieszkiwały Walię już 1600 lata p.n.e. Ze względu na trudne warunki i czasami słaby dostęp do pożywienia, zwierzęta te musiały cechować się wytrzymałością i zdolnościami adaptacyjnymi. W roku 1901 angielscy i walijscy hodowcy utworzyli stowarzyszenie, mające pod opieką walijskie kuce i coby, rok później opublikowano natomiast pierwszą księgę stadną. Zdecydowano wtedy, że należy podzielić ją na sekcje, w których będą uwzględnione różne typy kuców i cobów. Kuce walijskie zostały początkowo przydzielone do sekcji A, jednak z czasem rosło zapotrzebowanie na typowe kuce wierzchowe dla dzieci, w roku 1931 utworzono więc dla nich oddzielną sekcję B. Sprzedaż kuca walijskiego sekcji B odbywała się nie tylko na terenie Wielkiej Brytanii. Już w XIX wieku rozpoczęto ich eksport do USA, sporą grupę osobników wywieziono tam w latach 1884-1910. Oprócz tego wywożono je do Kanady. Kuce szybko przystosowywały się do nowych warunków terenowych i klimatycznych. Już 1906 roku powstało amerykańskie stowarzyszenie, zrzeszające hodowców walijskich kuców i cobów, a w 1913 w USA była już zarejestrowana grupa 574 osobników.
Użytkowanie kuca walijskiego sekcji B
Walijski kuc sekcji B to typowy kuc jeździecki. Pod względem rozmiaru jest większy, niż sekcja A. Łączy w sobie wytrzymałość z elegancją ruchów i zdolnościami sportowymi. Użytkowany jest jako kuc do jazdy rekreacyjnej, jak i bardziej wyczynowej, sprawdza się między innymi w skokach przez przeszkody. Jego nieco lżejsza budowa, w porównaniu z sekcją A, jest wynikiem wpływu koni czystej krwi angielskiej oraz Hackney. Tym, co cechuje kuce z tej grupy, jest również większa swoboda ruchów, co czyni je cenionymi wierzchowcami.