Sprzedaż rasy koń meklemburski jest popularna nie tylko w Niemczech, skąd wywodzi się wierzchowiec, ale także poza granicami jego ojczyzny. Pokrój rasy bardzo przypomina konia hanowerskiego, mają zresztą te same korzenie. Kogo powinno zainteresować kupno rasy koń meklemburski? Jakie są jej kluczowe cechy budowy i temperamentu oraz w których dyscyplinach sportowych konie radzą sobie najlepiej? Przed podjęciem decyzji o zakupie warto poznać tych kilka informacji.
DE
jest surowy
niepodkuty
bezproblemowy przy kowalu
DE
DE
DE
DE
jest surowy
jest sprzedawany ze sprzętem
bezpośrednio od hodowcy
DE
DE
jest klaczą wpisaną do księgi hodowlanej
nadaje się dla początkujących
jest zajeżdżony
DE
jest lonżowany
jest pewny w terenie
łatwy w załadunku
DE
jest pewny w terenie
jest wszechstronny (allrounder)
niepodkuty
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
Współczesnego "meklemburczyka", bo tak czasami mówi się o koniach tej rasy, można określić jako konia "szlachetnego gorącokrwistego", co pozwala go odróżnić od starszych, cięższych koni. Pożądane cechy uzyskano poprzez uszlachetnianie krwi rasą arabską oraz wyspecjalizowanie zwierząt w jeździectwie. Sprzedaż rasy koń meklemburski - od czego warto zacząć charakterystykę niemieckiego wierzchowca? Zwykle rozeznanie rozpoczyna się od poznania cech budowy. Są to zwierzęta średniej wagi (zwykle ważą około 450 kg) i raczej atletycznie zbudowane. Od czasu zjednoczenia Niemiec w roku 1990 hodowcy dążą do osiągnięcie standardów, ustalonych dla koni hanowerskich. Podobnie, jak w przypadku innych gorącokrwistych koni niemieckich, za idealną wysokość w kłębie uchodzi od 160 do 173 cm. Stado hodowlane, które odbiega od tych norm, może zostać wykluczone z księgi stadnej. Co do umaszczenia, to nie jest ono ściśle określone, jednak większość przedstawicieli tej rasy ma odcień gniady, kary, kasztanowaty, a czasami również siwy. Głowa powinna być średniej wielkości, sucha, wyrazista, z prostym profilem, osadzona na zgrabnej, zwężającej się szyi. Kłąb u przedstawicieli rasy jest wyraźnie zaznaczony, grzbiet mocny, ale elastyczny, klatka piersiowa głęboka, zad opadający i muskularny. Kończyny silne, cechujące się prawidłową postawą, zaś kopyta mocne, zdrowe i okrągłe. Kupno rasy koń meklemburski - aby zwierzęta te jak najlepiej spełniały oczekiwania swoich właścicieli, hodowcy dążą do uzyskania koni mocnych, odpornych, płodnych cechujących się zarówno fizyczną, jak i psychiczną wytrzymałością. Temperament "meklemburczyków" jest raczej stabilny, zrównoważony, ale jednocześnie bardzo żywy.
Współczesnego przedstawiciela tej rasy najłatwiej jest poznać po piętnie na lewym biodrze, symbolizującym region, z którego pochodzi. Ma ono postać litery "M" zwieńczonej stylizowaną koroną.
Sprzedaż rasy koń meklemburski - na temat tych ciekawych niemieckich koni można opowiadać wiele, co dotyczy także dziejów rasy. Jej rozwój przypada na wiek XIX. W drugiej połowie stulecia hodowcy intensywnie pracowali nad poprawą cech koni, uszlachetniający ich krew innymi rasami. Już na tym etapie pojawiło się wiele podobieństw do koni hanowerskich. Zanim jednak kupno rasy koń meklemburski zyskało popularność wśród osób poszukujących wysokiej jakości koni wierzchowych, potrzeba było wielu dekad. Konie wyhodowane w czasie I wojny światowej były spokojniejsze i cięższe niż poprzednie pokolenia. Wynikało to przede wszystkim z konieczności ciągnięcia wagonów artyleryjskich. W roku 1920 zarejestrowanych było ponad 10 000 klaczy krytych oraz 176 ogierów hodowlanych. Wkrótce jednak ich populacja zmniejszyła się, co było skutkiem spadku popytu. W rolnictwie pracę zwierząt coraz częściej zastępowały bowiem maszyny.
Podsumowując, przed II wojną światową konie meklemburskie były użytkowane bardzo uniwersalnie. Oczywiście pojedyncze ogiery lub nawet rody były specjalizowane w różnych dziedzinach, jednak najbardziej ekonomiczne było utrzymywanie zwierzęcia wszechstronnego, o wielu zastosowaniach. Przede wszystkim zwierzęta pełniły rolę koni roboczych, przeznaczonych do ciężkich prac. Wśród dziedzin, w których wykorzystywano tę rasę, prym wiodły transport, kawaleria oraz rolnictwo. Na początku XX wieku hodowano je również jako eleganckie konie zaprzęgowe, które można było wykorzystać także do orki. W drugiej połowie ubiegłego stulecia zaczęto jednak dostrzegać ich potencjał wierzchowy. Dzięki cenionym cechom osobowości oraz łatwości uczenia się, zyskały spore grono sympatyków. Od roku 1970 koń meklemburski jest hodowany jako rasa wierzchowa i wykorzystywany do jazdy rekreacyjnej oraz sportowej.
Koń meklemburski jest współcześnie użytkowany głównie jako koń wierzchowy. Sprawdza się do jazdy rekreacyjnej, ale także bardziej zaawansowanej, wyczynowej. Niektórzy przedstawiciele rasy mają nawet na koncie spore osiągnięcia w zawodach. Do dyscyplin, w których można użytkować konia meklemburskiego, należą: ujeżdżanie, skoki przez przeszkody, jazda sportowa, jazda kombinowana, wszechstronny konkurs konia wierzchowego (WKKW). Mają opinię bardzo dobrych skoczków, sympatycy rasy chwalą konie także za świetny galop. Przed wojną bardzo powszechne było robocze użytkowanie koni, głównie do pracy w rolnictwie oraz do transportu.
Temperament koni jest bardzo ceniony przez hodowców i użytkowników. Podkreśla się takie ich cechy, jak dobre usposobienie, zrównoważony temperament, posłuszeństwo, łatwe poddawanie się treningom, co pozwala osiągnąć dobre rezultaty. Dobrze się z nimi współpracuje i można na nich polegać. Konie te są rasą dosyć wytrzymałą i osobnik może dożyć nawet do 30 lat. Nie występują również u nich specyficzne dla tej rasy schorzenia. Jadają paszę świeżą i suszoną, w tym trawę oraz siano, a także w małych ilościach ziarno. Ważną rolę w ich diecie powinna odgrywać świeża i czysta woda.