Jazda Western Hunter jest jedną z dyscyplin jazdy western. Przypomina ona trochę klasę Western Pleasure, jednak wykorzystuje się w niej tradycyjny sprzęt. Zamiast siodła i ogłowia westernowego, używa się klasycznego angielskiego rynsztunku, a jeździec ubrany jest w bryczesy, kask, oficerki i marynarkę. Wyposażenie jest zatem takie samo, jak w przypadku angielskich zawodów myśliwskich (Hunter).
DE
jest surowy
nauczony prowadzenia na kantarze
niepodkuty
DE
DE
DE
jest koniem do towarzystwa (ograniczona użytkowość)
jest zajeżdżony
jest lonżowany
DE
jest zajeżdżony
dostępny TÜV
dostępny paszport
DE
DE
jest koniem do towarzystwa (ograniczona użytkowość)
nadaje się jako koń szkółkowy
nadaje się do hipoterapii
DE
nadaje się dla początkujących
jest pewny w terenie
łatwy w załadunku
DE
jest surowy
łatwy w załadunku
dostępny TÜV
DE
Ogłoszenia na pierwszej stronie
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
DE
CH
DE
DE
DE
DE
NL
NL
NL
Jedną z najpopularniejszych klas w USA jest klasa "Hunter under Saddle", która daje jeźdźcom amerykańskim możliwość pokazania swoich umiejętności jazdy w stylu angielskim, a koniom możliwość pracy w inny sposób niż w klasycznym stylu westernowym. Najlepszym sposobem na opisanie tego może być "angielska inspiracja", ponieważ obecne są tu elementy klasy "English Hunter", jednak samo podejście jest już odrobinę odmienne. Koń musi świetnie radzić sobie w angielskiej uzdzie i siodle, a do tego powinien pokazać przedłużenie chodu bez nazbyt długiej akcji kolana. W rezultacie gwarantuje to np. komfortową jazdę w terenie - i to nawet przez kilka godzin.
Styl western hunter jest wprost stworzony dla amerykańskich ras koni, dlatego też najczęściej spotykane są osobniki American Quarter Horse, Paint i Appaloosa. Zawody są znakomitą okazją do pokazania wszechstronności tych ras z wykorzystaniem chodów angielskich, chodu, kłusu i kantaru. Konie westernowe poruszają się bardzo naturalnie i płynnie. Pozostałe rasy, które wpisują się w ramy kantarów westernowych, są m.in. niektóre konie gorącokrwiste oraz konie półkrwi, które słyną z elegancji oraz mają preferowaną budowę fizyczną do tej dyscypliny.
Zawody Western Hunter są podobne do wcześniej już wspomnianej klasy Western Pleasure. Oznacza to, że w tej dyscyplinie na torze znajduje się kilku zawodników równocześnie. Mają oni za zadanie przedstawić podstawowe chody konia. Tutaj jednak pokazuje się je nieco płynniej niż w przypadku Western Pleasure. Kłus jest też anglezowany, a nie tak jak w przypadku innych konkurencji westernowych wysiadywany. Kolejną różnicą względem klasy Pleasure jest to, że w galop nazywany jest Canter, a nie Lope. W przeciwieństwie do tradycyjnego angielskiego stylu jazdy, w Western Hunter jeździ się na wyraźnie luźniejszych wodzach, a górna linia konia stanowi raczej prostą linię. Szyja nie wygina się zatem tak jak na przykład w ujeżdżeniu, a uszy konia są mniej więcej na wysokości kłębu. Chody są również mniej zamaszyste niż w jeździe klasycznej. Nie jest również zbyt dobrze widziana nadmierna akcja kolan – oznacza to, ze staw nadgarstkowy konia jest w przeciwieństwie do klasycznego ujeżdżenia tylko lekko się zgina. Całość sprawia wrażenie, jakby koń był bardziej wyluzowany.
Choć można by pomyśleć, że przez strój jeźdźca łatwo pomylić Western Hunter z jazdą klasyczną, to różnice między końmi z tych dyscyplin są o wiele wyraźniejsze. Jeśli chodzi o cechy zewnętrzne zwierząt, to są one tożsame z wyglądem koni w Western Pleasure, ponieważ niejednokrotnie te same konie startują w obu dyscyplinach. Idealnym koniem będzie taki w typie Quarter Horse, którego przodkowie również wywodzą się z dziedzin Hunter i Pleasure. Jest tu wyraźnie więcej koni pełnej krwi niż w przypadku takich dyscyplin westernowych jak Reining i Cutting. Generalnie najbardziej pożądane są takie wierzchowce, które są spokojne, opanowane i pojętne w treningu.
Konie do Western Hunter są odrobinę bardziej „do przodu” jeśli chodzi o chody względem koni Western Pleasure. Jak wcześniej wspomniano, akcja stawu nadgarstkowego konia jest o wiele delikatniejsza niż w przypadku większości koni gorącokrwistych. Z tego względu rasy koni, które charakteryzują się mocną pracą nóg umiarkowanie nadają się do tej dyscypliny.
